ปั้นลูก(ตร.)เป็นนักหวด
ขยับท้าชนหวดรุ่นพี่ (ตอน4)
ตอนจบแมตช์ประเทศไทย ผมวางแผนปรับโปรแกรมให้ลูกใหม่ มองไปข้างหน้า ไม่ยึดติดกับความสำเร็จ ทั้งที่หากลงแข่งในรุ่นเดียวกันเพื่อเพิ่มถ้วยรางวัลรายการต่างๆเข้าตู้โชว์ก็มีโอกาสสูงไม่น้อย แต่เพื่อประสบการณ์ในเกมส์การแข่งขันระดับที่สูงกว่า นอกจากเป็นส่ิงที่ท้าทายและทำให้เราพัฒนาการเล่นของตัวเอง ผมตัดสินใจให้ลูกขยับข้ามรุ่นไปต่อกรกับรุ่นพี่ 14 ปี
จริงอยู่แม้ผลการแข่งขันเป็นตัวชี้วัดความสำเร็จ แต่การไขว่คว้าหาโอกาสเล่นในเกมส์ที่ยาก เป็นเร่ืองท้าทายมากกว่า ตรงกันข้ามถ้าความสำเร็จมาเร็วไปเร็วก็ไม่มีความหมายอะไร ในเม่ือเป้าหมายของครอบครัวอยากเห็นความสำเร็จของลูกเดินไปสู่จุดหมายที่ตั้งเอาไว้ ส่วนจะไปถึงไหนเป็นอีกเร่ืองหนึ่ง นึกเสียว่าเราทำเต็มที่แล้ว
ลองนึกย้อนไป 5-10 ปีก่อนที่ลูกผมจะมาฝึกเล่นเทนนิสมีนักหวดรุ่นพี่ฝีมือดีหลายคนที่ประสบความสำเร็จในระดับเยาวชน เรียกว่าได้มาหมดทุกแชมป์ เป็นตัวแทนทีมชาติมาหมดทุกรุ่น แต่หลังอายุย่างก้าวเข้าสู่ถนนสายอาชีพ กลับลุ่มๆดอนๆ ผลงานด่ิงลงๆ สุดท้ายค่อยๆเฟดลงห่างหายไปจากวงการ หันไปทุ่มเทกับการเรียน โดยใช้ผลงานเป็นใบเบิกทางเข้าสู่มหาวิทยาลัย
ผมเช่ือว่าพ่อแม่ส่วนใหญ่ที่เอาลูกมาเล่นเทนนิส ฝันอยากให้เขาเป็นนักหวดอาชีพกันแทบทั้งนั้น แต่อาจมีอยู่ไม่น้อยที่เล่นเพ่ือเรียนแล้วแต่เป้าหมายของแต่ละคน ส่วนครอบครัวผมเม่ือลูกอยากเป็นนักกีฬาอาชีพก็สนับสนุนเต็มที่ แต่ก็ไม่ได้ท้ิงการเรียน
ปีหนึ่งผมจะให้ลูกแข่งไม่เกิน 14-15 ทัวร์มาเมนต์ แต่การลงแข่งกับรุ่นพี่ โดยเฉพาะพวกหัวกะทิไม่ง่ายอย่างที่คิด แรกๆผลออกมาแพ้มากว่าชนะ แต่หลังปรับตัวได้เร่ิมชนะมากขึ้น ตั้งเป้าว่าตอนจบส้ินปีขอให้มีช่ือ 1 ในอันดับ 16 เพื่อมีสิทธิ์คัดตัวเยาวชนทีมชาติรุ่นไม่อายุไม่เกิน 14 ปี แต่เอาเข้าจริงมันไม่เป็นตามที่เราคาดหวัง ก่อนประกาศรายช่ือนักกีฬาที่จะได้คัดทีมชาติ ลูกผมยังอยู่อันดับ 50 กว่าอยู่เลยเรียกว่าคงหมดหวังแล้ว เพราะเหลือรายการพัฒนาฝีมือให้เล่นแค่แมตช์เดียวเท่านั้น
จำได้ว่าทัวร์นาเมนต์สุดท้ายของปี ผมเลือกลงภาคกลางซึ่งเป็นสนามที่โหดหินกว่าทุกๆภาค แมตช์ย้ายจากลอนเทนนิสฯไปจัดสนามค่ายธนะรัตน์ จ.ประจวบคีรีขันธ์ และเป็นครั้งแรกที่ผมเอาลูกไปแข่งเวทีต่างจังหวัด เพราะทั้งพ่อและแม่ต้องทำงาน ไม่มีเวลามากพอ แต่คราวนี้จำต้องย้ายตามฝ่ายจัดการแข่งขัน
ผลออกมาพลิกล็อกลูกผมที่ไม่ได้เป็นมือวางจัดการล้มมือ 1 คว้าแชมป์แรกในรุ่น 14 ปี โกยแต้มกระโดดค้ำถ่อเข้าท้ายเป็นคนรองสุดท้ายคืออันดับ 15 ที่จะได้คัดทีมชาติ ทั้งที่ลูกผมอายแคุ่ 12 ปีเท่านั้น ยอมรับว่าตื่นเต้นกันทั้งครอบครัว แต่ก็ไม่ได้คาดหวังอะไร สุดท้ายลูกผมแพ้รวด 3 แมตช์ได้อันดับบ๊วยของกลุ่ม
——————- เดอะวินเนอร์
