รถโดยสารระหว่างจังหวัดแล่นมาจอดเทียบฟุตปาทใกล้ป้ายรถโดยสารประจำทาง
ประตูรถสไลด์เปิดออกผู้โดยสารที่ก้าวลงจากรถสะดุดตาอย่างไม่อาจละสายตาได้เลย เป็นชายหนุ่มตาน้ำข้าวชาวตะวันตก ไว้ผมรองทรงสวมเสื้อคลุุมแขนยาว กางเกงขาสั้น มีสัมภาระกระเป๋าเดินทางใบเขื่องสองใบ
รถนั่งวีลแชร์ถูกกางออก เขาก้าวขึ้นนั่งวีลแชร์เผยให้เห็นส่วนเท้าเป็นขาเทียมแบบโลหะทั้งสองข้าง แสดงให้เห็นว่าขาพิการเหนือเข่าทั้งคู่ ไม่มีเพื่อนร่วมเดินทางเลยสักคนหนึ่ง
เขายกมือไหว้ในท่วงทีทักทายคนแปลกหน้าและขอความช่วยเหลือจากคนที่ยืนอยู่ใกล้บริเวณนั้น มีทั้งหนุ่มใหญ่และหญิงลักษณะอาชีพทำงานแม่บ้านที่ใดสักแห่งหนึ่ง
พร้อมส่งภาษาต่างประเทศและชี้มือขึ้นไปทางสะพานลอยคนข้าม แสดงความต้องการความช่วยเหลือพาขึ้นสะพานลอยอย่างชัดเจน
ด้วยความมีน้ำใจไมตรี ที่เห็นนักท่องเที่ยวต่างชาติ โดยเฉพาะยิ่งเป็นคนพิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แต่ยังมีความมุ่งมั่่นเดินทางท่องเที่ยวตามลำพัง ยิ่งพร้อมจะยื่นมือเข้าช่วยเหลืออย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย
ต่างคนต่างกุลีกุจอช่วยหิ้วกระเป๋าสัมภาระให้นักท่องเที่ยวชายหนุ่มขาพิการ ขึ้นสะพานลอยกันเต็มที่ จนกระทั่งข้ามฟากไปยังบันไดทางลงอีกฟากฝั่งของถนนใหญ่
คงเป็นไปได้ว่าเขาจองที่พักในโฮลเทลแถวนั้นที่มีอยู่เกลื่อนกลาดเป็นที่ชื่นชอบของนักท่องเที่ยวประเภทแบกเป้ที่ใช้สอยอย่างประหยัดที่สุดเพื่อจะได้ท่องเที่ยวได้ยาวนานที่สุด
สิ่งที่ได้เห็นอย่างผิวเผินนี้ในห้วงไม่กี่นาที เป็นภาพเดียวที่สะท้อนให้เห็นเนื้อหาหลากหลายและยิ่งใหญ่ในความรู้สึกอย่างบรรยายได้ไม่หมด
ความรู้สึกแรกต่อนักเดินทางผู้เด็ดเดี่ยวแม้ร่างกายเทียบกับคนปกติทั่วไป เขามีเพียงครึ่งหนึ่งของคนทั่วไปด้วยซ้ำไป แต่จิตใจเขาเต็มเปี่ยมเกินจิตใจของปุถุชนทั่วไปอย่างเหลือประมาณ
สิ่งแรกที่คิดคือความมุ่งมั่นท้าทายเพื่อเอาชนะจิตใจและร่างกายของตัวเอง ที่ตั้งใจจะออกเดินทางแสวงหาประสบการณ์ฺใหม่ในชีวิตในต่างด้าวท้าวต่างแดน ทั้งภาษาและวัฒนธรรมที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย ด้วยตัวตนเองตามลำพัง ไม่มีเพื่อนร่วมทางด้วยเลย เขาช่างมีความกล้าหาญอะไรมากปานนั้น
อีกความรู้สึกที่เห็นความมีน้ำจิตน้ำใจอยู่ในสายเลือดของผู้คนในเมืองใหญ่ แม้ต้องปากกัดตีนถีบเหน็ดเหนื่อยต่องานการตลอดทั้งวันมาแล้วก็ยังไม่ลังเล พร้อมจะให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ด้อยโอกาสกว่าอย่างเต็มแรงและเต็มใจ
ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงนักหลายคนร่วมไม้ร่วมมือกันหยิบยื่นความช่วยเหลือนักท่องเที่ยวพิการคนนั้นอย่างไม่เกี่ยงกัน
ต่างกุลีกุจอหยิบฉวยสัมภาระคนละไม้คนละมือจนผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว แม้จะขลุกขลักสักเล็กน้อยจากการสื่อภาษากันในตอนแรกก็ตามที
ทั้งหมดเป็นห้วงแห่งความรู้สึกที่สวยงามเล็กๆ ก่อนก้าวขึ้นรถเมล์ครีมแดงในยามใกล้ค่ำวันหนึ่ง แม้จะมีบางสิ่งบางอย่างที่ขัดกับความรู้สึกบ้างในบริเวณป้ายรถเมล์แห่งนั้นบ้าง
เป็นเรื่องธรรมดาที่พบเห็นได้เสมอๆ ในแหล่งที่ผู้คนพลุกพล่าน แต่ภาพเหตุการณ์เดียวอันนั้นมันบดบังความขุ่นข้องเบื่อหน่ายและเย็นชาไปหมดแล้ว
เสมือนดอกหญ้าเล็กๆ สีขาวสะท้อนแสงไฟนีออนออกมากระทบสายตาเป็นเพียงจุดเล็กเยื้องปลายเท้าเล็กน้อย เป็นประกายโดดเด่นท่ามกลางความสลัวมัวหม่นรายเรียงโดยรอบ
4/11/2567
