แดดยามบ่ายแก่ๆแผ่ไอร้อนเรียกเหงื่อผุดชุ่ม
ชายสูงวัยไม่ต่ำกว่าหกสิบปีสามคน มีกระเป๋าสะพายหลังยืนคุยกันบนทางเท้าหน้าร้านค้าปากทางหมู่บ้านแห่งหนึ่งริมถนนใหญ่ ท่ามกลางผู้คนเดินผ่านไปมา
เป็นช่วงเวลาใกล้เลิกงานหรือเลิกงานบ้างแล้ว ทั้งสามมีถุงหิ้วใส่แกงกับข้าวสองสามอย่าง คนหนึ่งถือขวดเครื่องดื่มชูกำลัง คุยกันอย่างออกรสชาติ
แม้จะเข้าวัยชรา เส้นผมขาวโพลนเกือบทั้งศีรษะและบางลงพอสมควร แต่ยังคงท่าทางทะมัดทะแมง คงไปรับจ้างทำงานซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้า พัดลม วิทยุหรืออะไรจำพวกนั้นในมูลนิธิแห่งหนึ่งที่อยู่ละแวกนั้น ซึ่งรับผู้สูงวัยที่ตกงานแต่ยังพอมีเรี่ยวแรงและฝีมือด้านช่างมาทำงานซ่อมแซมเครื่องใช้ไฟฟ้าที่รับบริจาคมาเพื่อส่งต่อให้คนด้อยโอกาสต่อไป
แลกกับค่าแรงรายวันตามสมควรเพื่อให้มีรายได้พอพยุงชีวิตอีกทางหนึ่ง เป็นการช่วยเหลือกลุ่มผู้สูงอายุที่เพิ่มมากขึ้น จนเป็นที่รับรู้กันว่าประชากรสูงวัยในวันนี้มีจำนวนมากถึงสิบสามล้านคนจากจำนวนประชากรทั้งหมดหกสิบหกล้านคน
กล่าวได้ว่าคนสูงวัยมีราวยี่สิบเปอร์เซ็นต์เข้าไปแล้ว ขณะประชากรวัยทำงานอายุยี่สิบถึงห้าสิบเก้าปีมีห้าสิบแปดเปอร์เซ็นต์ วัยแรกเกิดถึงสิบเก้าปีมียี่สิบสองเปอร์เซ็นต์
ประเทศนี้กำลังเข้าสู่สังคมสูงวัยอย่างเต็มตัว การเกิดลดน้อยลง คนมีอายุยืนยาวขึ้น สุดท้ายวันหนึ่งอาจจะเหลือแต่คนเฒ่าคนแก่ทั้งประเทศก็เป็นไปได้ ถ้ายังมีลมหายใจอยู่อาจได้รับรู้ในเรื่องนี้
ข้าพเจ้าคิดขยายความไปเรื่อยเปื่อยจากภาพที่มองเห็นข้างถนนระหว่างนั่งรถเมล์เดินทางไปร่วมงานศพพ่อของเพื่อนคนหนึ่งที่วัดไม่ไกลจากจุดนี้มากนัก
สำหรับเพื่อนคนนี้ เป็นเพื่อนกันสมัยเรียนชั้นประถมจนถึงมัธยมต้น ก่อนจะแยกย้ายไปเรียนต่อชั้นมัธยมปลายในเมืองหลวงจนจบแล้วเรียนต่อมหาวิทยาลัย แล้วได้การได้งานทำไปตามวิถีของแต่ละคน จนมีครอบครัวและห่างหายไม่เจอหน้าค่าตากันมายาวนานหลายสิบปี กระทั่งเข้าสู่วัยชราจนได้
ข้าพเจ้านับว่าเป็นความสำเร็จอย่างหนึ่งของเราที่เอาชีวิตรอดมาจนใกล้บั้นปลาย แม้จะเป็นสิ่งธรรมดามากก็ตาม
นึกถึงเพื่อนที่กำลังจะไปเจอหน้า จะบังเกิดภาพจำแรกสมัยเรียนชั้นมัธยมต้น เขาเป็นหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งหน้าตาดีทีเดียว เทียบกับสมัยนี้คงไม่หนีดาราเกาหลี เพื่อนนักเรียนหญิงแอบชะม้ายชายตามองท่าทีขวยเขินเมื่อเผชิญหน้ากันจังๆ
แต่เขาก็ไม่ได้สนใจทำก้อร้อก้อติก มักจะสนิทกับเพื่อนผู้ชายมากกว่า ตามประสาเด็กวัยคะนอง เล่นกีฬาเป็นของชอบสุดๆ ยิ่งฟุตบอลติดทีมโรงเรียนทีเดียว
นั่นเป็นเรื่องราวย่นย่อสำหรับเพื่อนคนนี้ที่เรียนพอใช้ได้ กีฬาเด่น หน้าตาดีมาดแมน อนาคตเรียนต่อคงไปได้อีกไกล แต่เกิดเรื่องคาดไม่ถึงเมื่อเขามาเรียนต่อชั้นมัธยมปลายในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่ขึ้นชื่อเรื่องนักเรียนเกเรพอสมควร ในหมู่เด็กขาสั้น
มีโรงเรียนคู่อริอีกแห่ง ตั้งอยู่ริมถนนสายเดียวกัน ห่างกันไม่กี่ร้อยเมตร
ข้าพเจ้าไม่ค่อยทราบความเป็นไปของเขามากนักในช่วงนี้น กระทั่งมารู้ข่าวจากเพื่อนบางคนที่ไปไหนมาไหนกับเขาบ่อยๆว่าเขาทำระเบิดปิงปองเตรียมไว้เปิดศึกกับโรงเรียนคู่อริ
ระหว่างประกอบระเบิดเกิดพลาดพลั้งทำให้นิ้วมือสองข้างขาดวิ่น สะเก็ดที่ใช้เศษแก้วกระเด็นใส่ใบหน้าอีกจนพรุน ใช้เวลารักษาตัวนานหลายเดือนกว่าจะหายเป็นปกติ แต่ต้องพิการตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น
ถึงกระนั้นยังคงเหลือเค้าความหล่อเหลาไม่ถึงกับเสียโฉมเสียเลย จนบากบั่นเรียนจนจบมหาวิทยาลัย สุดท้ายยังได้ภรรยาสาวสวยที่งามทั้งจิตใจและกาย ทั้งยังเก่งในการทำงานจนมีครอบครัวที่มั่นคง
นับว่าเพื่อนคนนี้ยังมีโชคดีเสมอแม้ว่าผ่านเรื่องร้ายสาหัสสากรรจ์อย่างไม่มีใครปรารถนาพบพานเลย ชีวิตบั้นปลายยังคงสมบูรณ์แบบเหมือนสมัยยังละอ่อน
อีกไม่กี่อึดใจข้าพเจ้าก้าวลงรถเมล์ มุ่งหน้าเดินไปวัดไปยังศาลาที่ตั้งสวดบำเพ็ญกุศลศพพ่อของเพื่อน เห็นเขายังคงเข้มแข็งเค้าหน้าไม่ต่างจากสมัยเรียนชั้นมัธยมต้นสักเท่าใดนักแต่แววตาอ่อนโรยตามวัยและเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนาน
ข้าพเจ้าไม่มีอะไรจะบอกหรือปลอบใจเขา
เพียงแต่ตั้งใจจะกอดเขาแน่นๆ เหมือนที่เคยทำสมัยก่อนเท่านั้นจริงๆ ก่อนจะลากลับหลังเสร็จพิธีวันนั้น
8/10/2567
