บริเวณป้ายรถเมล์นั้นมีคนหนาตาพอควร ทั้งคนวัยหนุ่มสาวคนทำงานมนุษย์เงินเดือนที่เขาเรียกกัน
นอกจากนี้ยังมีคนผมสีดอกเลาไม่น้อย ทั้งที่ท่าทางเป็นคนทำงานประจำบ้างก็มีไม่น้อย
หากเปรียบเทียบกับสิบปีก่อนหน้านี้ ยังรู้สึกได้ว่าส่วนมากเป็นคนหนุ่มสาวคนวัยกลางคนมากกว่า แต่มาตอนนี้สังเกตดูจะเห็นคนสูงวัยมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเก่าอีก หรือเราเข้าสู่สังคมสูงวัยอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว จึงมักสังเกตเห็นคนสูงวัยเดินทางรถโดยสารสาธารณะมากขึ้นๆ
ข้างๆ ที่นั่งรอรถเมล์อยู่ใต้หลังคาแบบศาลาวัดทรงสูง หญิงวัยกว่าหกสิบสวมเสื้อลายจุดสีเขียว มีกระเป๋าสะพายไหล่แนบตัวท่าทางกระวนกระวายใจพอสมควร พูดเปรยๆกับข้าพเจ้าที่นั่งอยู่ม้ายาวด้วยกัน
“รอรถเมล์เกือบชั่วโมงแล้ว ไม่เห็นมาสักคัน สายอื่นล่ะก็มากันจังแทบทุกนาที เฮ้อกว่าจะกลับถึงบ้านคงสี่ทุ่มโน่นแหละ”
ข้าพเจ้ารู้สึกคล้อยตามและเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงคนนี้ได้เพราะนั่งหลังขดหลังแข็งมาเกือบชั่วโมงเช่นกัน เห็นแต่รถปรับอากาศไม่กี่สายที่แล่นเข้ามาจอดเทียบท่าป้ายรถเมล์คันแล้วคันเล่า ไม่มีวี่แววของรถเมล์ครีมแดงของคนยากจนเลยจริงๆ รวมถึงข้าพเจ้าด้วย ก็แล่นมาจอดตรงป้าย
นางรีบลุกจ้ำอ้าวไปตรงประตูขึ้นรถอย่างไม่ชักช้า ดูยังแข็งแรงเดินเหินคล่องแคล่วอยู่เหมือนกัน พอก้าวขึ้นบนรถรีบหาที่นั่งว่าง หย่อนร่างสวบนั่งอย่างไม่มีใครทัน
นี่คือวิถีชีวิตหนึ่งของคนเมืองใหญ่ หูตาต้องไวร่ายกายต้องคล่องแคล่วแน่วแน่ตัดสินใจฉับพลัน ไม่อย่างนั้นจะเสียงานเสียการ ทำอะไรไม่ทันคนอื่น
นัยว่านางต้องรีบกลับไป หลังจากรับโทรศัพท์จากคู่สนทนาคนหนึ่งทำนองเรื่องเงินๆทองๆ ซึ่งนางบอกว่าลืมไปสนิทใจ พร้อมรับปากจะรีบกลับไปโอนให้เมื่อถึงบ้านแล้ว นางคงหมดความวิตกกังวลใจแล้วก็เป็นได้ หลังจากขึ้นรถเมล์สายนั้นได้แล้ว
ส่วนข้าพเจ้าถึงจุดหมายก่อน ไม่รู้ว่านางมีจุดหมายปลายทางที่ไหนก็เท่านั้นเองสำหรับคนอีกหนึ่งชีวิตที่ได้มาพบปะพูดคุยกันด้วยเรื่องรถเมล์ที่รอนานแต่ไม่เกินรอ ไม่รู้ว่าจะได้มีโอกาสมานั่งพูดคุยกันอีกหรือไม่
อีกวันถัดมาข้าพเจ้าเดินจากป้ายรถเมล์เพื่อกลับที่พำนักตามปกติช่วงเช้าวันหนึ่ง ทางเดินฟุตปาทตามรายทางมีร้านค้าขายอาหารไม่น้อย ร้านตัดผมแต่งผม ร้านขายอุปกรณ์ก่อสร้างเครื่องมือสารพัด ร้านขายเครื่องปรับอากาศ ร้านติดตั้งประตูเหล็กสเตนเลส ร้านขายสร้อยทองแหวนกำไลทองก็ไม่บางตา ตลอดจนตลาดสดใหญ่ที่สุดในย่านนั้น เดินผ่านประจำจนแทบบอกได้ว่าร้านไหนธุรกิจอะไรตั้งอยู่ตรงแห่งหนใด
ถึงบริเวณย่านที่มีสำนักงานธนาคารสาขาหลายแห่งอยู่รวมกัน มีคนขายสลากกินแบ่งฯวางแผงขายอยู่เยื้องๆกัน
ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงตัวหนาสวมแว่นกึ่งกันแดด นุ่งกางเกงขาสามส่วนเสื้อโปโลลายขวาง ยืนเลือกซื้อสลากฯอยู่ สักพักเลือกหยิบสลากฉบับหนึ่งแล้วส่งเงินให้แม่ค้าสลาก ก่อนหันเดินสวนมาทางที่ข้าพเจ้าเดินไปพอดี
“อ้าวคุณหมอเอกสิทธิ์ หวัดดีครับ จำผมได้ไหมธูปยังไงล่ะครับ”
พร้อมพยักพเยิดชี้ตัวเอง และจ้องมองมาทางข้าพเจ้า คงไม่มีใครอื่นแน่นอนที่ชายคนนี้เอ่ยทักทายนอกจากข้าพเจ้าที่เดินสวนกับเขาพอดี
ข้าพเจ้าได้แต่หันไปเงอะงะ ปล่อยยิ้มไม่ให้เขารู้สึกเก้อเขิน พร้อมกับโบกมือเชิงปฏิเสธว่าไม่ใช่คนที่เขาทักเพราะข้าพเจ้าไม่ได้เป็นหมอนายแพทย์ หรือหมอดูหมอเดาอะไรทั้งนั้น
ข้าพเจ้าเดินห่างออกไปเรื่อยๆ พลางคิด บางครั้งในชีวิตหนึ่ง เราอาจจะไม่ได้สวมบทบาทตัวตนเดียวเพียงเท่านั้น
อย่างน้อยเพียงชั่วแวบเดียวไม่ถึงนาที คุณอาจจะเป็นถึงนายแพทย์หรือคนทำนายดวงชะตาผู้อื่นก็เป็นไปได้ สำหรับใครสักคนหนึ่งที่เดินสวนกันไปตามทางเท้าที่ไหนสักแห่ง
อย่างน้อยชีวิตหนึ่งมันไม่ถึงกับจำเจสวมบทบาทเดิมๆ ตลอดไปหรอก ในสายตาของใครบางคนยังทึกทักถึงตัวตนของเราได้ขนาดนี้ก็ยังมีให้เห็น
หรือเพียงเพราะเราแต่งกายเรียบง่ายเหมือนหมอตามคลินิกทั่่วไป สวมเสื้อโปโลสีขาว กางเกงขายาวสีดำ คาดหน้ากากอนามัยอีกด้วย เลยไปละม้ายคล้ายแพทย์เสียอย่างนั้นเองกระมัง
อะไรคืออะไรในชีวิตแล้วแต่คิดสรรค์ปั้นแต่งหลอกตัวเองก็เป็นไปได้เหมือนกัน
15/3/2568
