“อ้วน” ชอบออกมายืนหน้าป้ายรถเมล์ ตะโกนเสียงดังราวกับใช้โทรโข่ง
บอกว่ารถโดยสารประจำทางสายใดบ้างกำลังเข้ามาจอดรับส่งผู้โดยสาร พร้อมบอกจุดหมายปลายทางเสียงดังชัดเจน
เป็นที่คุ้นหูคุ้นตาผู้มาใช้บริการบริเวณป้ายรถเมล์นั้นมานาน เหมือนเป็นพนักงานของขนส่งมวลชนกรุงเทพเลยทีเดียว
ทั้งที่ไม่ได้ค่าจ้างค่าออนแม้สักบาทเดียว เขาก็มาทำหน้าที่อย่างทุ่มเทเต็มที่แทบทุกเช้าและเย็น ช่วงเวลาผู้คนพลุกพล่านไปทำงานและช่วงเลิกงาน ด้วยท่าทางภาคภูมิใจในภารกิจที่ไม่มีใครเรียกร้องให้มาทำแต่อย่างใด
หลังผู้คนบางตาแล้วจะเดินต้วมเตี้ยมด้วยสภาพหุ่นท้วมใหญ่แบกน้ำหนักตัวเองอย่างลำบากขึ้นบันไดสะพานลอยข้ามกลับบ้านละแวกใกล้กันด้วยอาการ เหน็ดเหนื่อยแต่ยังมีรอยยิ้มฉาบหน้าบ้าง เป็นเช่นนี้เสมอๆ
“เอ้า ปายเลยลูกเพ่ รถติดนานเกินไปแล้วนา เร็วเลย…วิ่งด้วยครับผู้โดยสาร มัวอ้อยอิ่งอยู่ด้าย ไม่เห็นเหรอ รถมันติดยาวไปโน่นแล้วเห็นมั้ยคร้าบ เร็วๆรีบด้วยรถรอ”
“พี่แท็กซี่ จะจอดแช่อีกนานมั้ย รถเมล์รถตู้เขาเข้าป้ายไม่ได้ เห็นใจกันหน่อยซีลูกเพ่”
พร้อมกันอ้วนโบกมือไล่หย็อยๆ
นั่นล่ะคือหน้างาน ความรับผิดชอบต่อสังคมส่วนรวมที่อ้วนแสดงให้เห็นโดยไม่ได้เรียกร้องค่าตอบแทนจากใครทั้งนั้น
ผู้คนที่พบเห็นมีสีหน้าบ่งบอกถึงความพอใจในผลงานของอ้วน นั่นคือสิ่งตอบแทนที่อ้วนได้รับเพียงเท่านี้ มันมีค่าเพียงพอแล้วสำหรับเขา อ้วนหนุ่มร่างตุ้ยนุ้ยผู้สร้างรอยยิ้มให้หลายคนได้บ้างในวันๆหนึ่ง
ก้าวขึ้นรถเมล์ครีมแดง รถเมล์ที่กลายเป็นสัญลักษณ์คู่กับถนนหนทางในเมืองหลวงมายาวนานหลายทศวรรษ จนแทบเป็นส่วนหนึ่งของกรุงเทพมหานคร เรียกกันแบบร่วมสมัยก็ว่า “ไอค่อนกรุงเทพฯ”ว่างั้นก็ได้
หากคุ้นเคยคงไม่มีอะไรน่าสนใจนอกจากความเก่าสนิมเขลอะ ทาสีทับหนาไม่รู้กี่ชั้นแล้ว ยังคงเหมือนกันแทบทุกคัน
แต่คราวนี้พอได้ที่นั่ง ปรับสภาพตัวเองพร้อมผจญไปกับการเดินทางแล้วเริ่มสังเกตเห็นความแตกต่างของรถเมล์ครีมแดงคันนี้กับคันอื่นๆที่ผ่านมา
ไม่เหมือนเลยตรงการตกแต่งเครื่องประดับภายในห้องโดยสาร เริ่มจากโป๊ะไฟส่องสว่างแต่ละดวง มีแผ่นกั้นบังแสงสะท้อนกระจกมองด้านหลังเข้าตาโชเฟอร์ แบบทำเองดีไอวายสารพัดรูปแบบ สี่เหลี่ยมบ้าง ตัดโค้งมนบ้าง ปิดบังทุกดวงเลนทีเดียว
ส่วนเพดานห้องโดยสารช่วงหน้าเหนือคันเกียร์และเครื่องยนต์ ติดห้อยตุ๊กตุ่นตุ๊กตาระย้าระโยงระยางน่ารักน่าชมเพลินตาดีเหมือนกัน สำหรับผ่อนคลายความเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้าจากกรำงานของผู้โดยสารได้บ้าง
ก็เจือจานกันไปในสภาวะสังคมที่ต้องดิ้นรนกันสาหัสสากรรจ์สำหรับผู้คนเบี้ยน้อยหอยน้อยที่เป็นคนส่วนใหญ่แต่ดูเหมือนถูกกระทำให้ไร้ตัวตนเข้าไปทุกที
อย่างที่เห็นชัดเจนก็รถเมล์ครีมแดงค่าโดยสารถูกที่สุดก็เริ่มจะจางหายไปจากท้องถนนของเมืองอมรมลังเมลือง ณ ปรัตยุบัน
22/3/2568
