“ชีวิตมันต้องเดินตามหาความฝัน หกล้มคลุกคลานเท่าไหร่…”
หลายคนคงคุ้นชินกับเพลงยุค 90 ของร็อคสตาร์ชื่อดังเมืองไทย บทเพลงเป็นแรงผลักดันให้ก้าวไปจุดหมายที่ตั้งเป้าไว้
เฉกเช่นเดียวกับ โบ-ว่าที่ ร.ต.ท.หญิง รัตน์ติยา เพ็งวัน อายุ 25 ปี
ตำแหน่ง นักวิทยาศาสตร์(สบ1) กลุ่มงานตรวจสถานที่เกิดเหตุ กองพิสูจน์หลักฐานกลาง
พื้นเพเป็นคนจังหวัดนครพนม มีพี่น้อง 3 คน เธอเป็นคนกลาง อยู่ในครอบครัวอาชีพเปิดร้านขายอาหาร มีความตั้งใจอยากทำงานด้านวิทยาศาสตร์ตั้งแต่ยังเล็ก
ขณะเรียนมัธยม เคยทำโครงการเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ เวลาทดลองสารเคมี การผสมเคมี การตกผลึกเคมี เห็นสีกับลวดลายสวยดี เกิดความชอบอยากทำงานด้านนี้
เลือกมาเรียนภาควิชาเคมี คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
สาเหตุที่อยากเป็นตำรวจเกิดขึ้นตอนอยู่ ปี 2 ได้ฝึกงานศูนย์พิสูจน์หลักฐาน จ.ขอนแก่น
รู้สึกว่าเป็นงานที่น่าสนใจ เอาวิทยาศาสตร์มาใช้ในงานตำรวจ เพื่อเป็นหลักฐานสามารถเอาผิดกับคนร้ายมาลงโทษ
เมื่อเรียนจบได้สมัครเข้าในหน่วยกองพิสูจน์หลักฐานกลาง แต่การรับคนเข้าสังกัดมีเพียงหยิบมือ ราว 20 คน จากคนสมัครหลายพันคนจึงเป็น 1 ในกลุ่มคนไม่ได้บรรจุในปีนั้น
ขณะรอเปิดรับสมัครอีกรอบ โบเข้าทำงานในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ในห้องปฏิบัติการหรือห้องแลป ทำหน้าที่ทดสอบสารก่อภูมิแพ้อาหาร
ระหว่างนั้นก็ซุ่มฝึกกับท่องจำเพื่อจะกลับไปสอบใหม่ เป็นที่มาของบทเพลง “ความเชื่อ” ข้างต้น
ผ่านไป 2 ปี เปิดรับสมัครอีกรอบ ก็สอบผ่านบรรจุในสังกัดกองพิสูจน์หลักฐานกลาง พร้อมยศร้อยตำรวจตรี ในหลักสูตร กอส.รุ่น 44 ได้ในที่สุด
สเปคหนุ่มๆในฝันที่จะมียืนเคียงข้างนั้น เธอว่า
“ไม่จำเป็นต้องทำอาหารเป็น แต่ขอให้มีทัศนคติที่ดี มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ คุยกันสบายใจเข้าใจกัน แล้วชอบคนที่ตัวสูงกว่า”
สำหรับวิทยาศาสตร์ โบว่ามันจับต้องได้ มันเห็นภาพ สามารถรับรู้ได้ว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างไรบ้าง และเป็นอะไรที่พิสูจน์ได้ว่าจริงหรือไม่จริง
เกรียงไกร พรมยะดวง บันทึก
7/10/62
