คงเป็นความน่าเบื่อหน่ายหรือจำเจจืดชืดในห้วงแห่งชีวิตของหนุ่มใหญ่ ประสาน จันสยาย
เขาทำหน้าที่พนักงานขับรถเมล์สายนี้มานานหลายปีดีดัก สถานที่ทำงานคือถนนหลายสายจากอู่รถเมล์ไปตามเส้นทางของรถเมล์ ทั้งขาไปขากลับไม่รู้จำนวนกี่เที่ยวต่อวัน
ความซ้ำซากที่เป็นงานประจำวันคงทำให้ความคิดในหัววนเวียนเหมือนเส้นทางรถเมล์ที่เขาขับอยู่กระมัง เขาถึงได้แสดงออกด้วยการพร่ำพูดกับตัวเองหรืออาจจะต้องให้ใครสักคนได้ยินได้ฟังสิ่งที่อยู่ใน ก้อนสมองนั้น
“โห รถก็ติดขนาดนี้ จะรีบเดินมาขึ้นรถก็ไม่ได้เนาะ เฮ้อ”
เขาสบถเสียงไม่เบาจนต้องหันไปมองขณะนั่งเพลินกับภาพข้างทางอยู่
“รีบๆ กันหน่อยซี จะให้เข้าไปจอดเทียบป้ายรับเลยหรือไง ไม่เห็นเหรอรถมันติดขนาดไหน”
พอออกรถไปต่อ ประสานก็เงียบไปพักหนึ่ง รถแล่นฝ่าความหนาแน่นของการจราจรไปเรื่อย ๆ จนไปถึงป้ายรถถัดไปอีกสองสามป้าย มีผู้โดยสารสี่ห้าคนในวัยหนุ่มสาวและกลางคนที่ยังแข็งแรงดีอยู่ สาวเท้าก้าวขึ้นรถเมล์กันคล่องแคล่ว
ถัดไปเป็นหญิงชราที่นั่งอยู่ใต้หลังคาป้ายรถเมล์เหลือบขึ้นเพ่งดูรถเมล์ ก่อนจะขยับตัวหิ้วถุงใส่ของอะไรสักอย่างเดินกระย่องกระแย่งผสมอาการเร่งรีบกระวีกระวาดมาขึ้นรถเมล์เป็นคนรั้งท้าย
“ไม่รู้จะไปไหนยายคนนี้ มานั่งรถเมล์ได้ทู้กกกกวัน”
ประสานลากเสียงยาวในตอนท้ายประโยค พูดกับตัวเองแต่เหมือนกับต้องการให้ใครสักคนได้ยิน
ก็เป็นข้าพเจ้านั่นแหละที่ได้ยินได้เห็นเพราะนั่งห่างจากเขาไม่มาก นี่ถ้าหากเปลี่ยนข้าพเจ้าเป็นคุณยายประสานคงจะพูดประโยคนี้เหมือนกัน เพราะข้าพเจ้าก็ขึ้นรถเมล์สายเดียวกันนี้ประจำดุจเดียวกับคุณยายที่จะไปลงป้ายเดียวกันเสมอๆ
นึกยิ้มในใจ ประสานคงเพียงต้องการระบายความเบื่อหน่ายบ้างไปตามประสาสร้างสีสันในรถเมล์สายนี้ได้บ้างสำหรับผู้โดยสารคนอื่นๆ
เหมือนกับ สิงห์- หนุ่มร่างท้วมกับทรงผมเรียกความสนใจให้หยุดสายตาเป็นทรงไถเกรียนด้านข้างรอบๆเหลือกระจุกขนาดฝ่ามือกลางศีรษะ เห็นบ่อยๆ มานั่งๆนอนๆที่ป้ายรถเมล์ใหญ่ย่านคนพลุกพล่าน มีโทรศัพท์มือถือพร้อมสายหูฟังติดตัวด้วย มักจะร้องตะโกนด้วยน้ำเสียงแน่นหนาเหมือนหุ่นตัวเอง คล้ายกับนายท่ารถโดยสารสักแห่ง
“เอาเร็ว ไปบางกะปิ ผู้โดยสารจะไปรีบๆ หน่อยคร้าบ เร็วๆ คร้าบรถติด”
เหมือนสั่งคนที่จะก้าวขึ้นรถให้ทำตาม
“ออกได้เลยลูกพี่ ปาย…ปาย…”
เขาเงยหน้าตะโกนกับโชเฟอร์รถตู้คันที่จอดตรงหน้า
ถัดมาอีกเล็กน้อย รถเมล์ครีมแดงสายหนึ่งกำลังแล่นเข้ามาจะจอดตรงป้าย แต่มีแท็กซี่สองสามคันขวางอยู่
“ไปเร็ว รถเมล์จะเข้าป้าย…”
สิงห์โวยลั่นใส่โชเฟอร์แท็กซี่จนเลิ่กลั่กหันมามองต้นเสียงก่อนจะเร่งเครื่องรีบออกไปให้พ้นป้ายรถเมล์ สิงห์หันไปเห็นคนรอรถเมล์บางคนยืนเลยนอกป้ายไปอีกหลายเมตร พยายามจะไปดักขึ้นรถก่อนถึงป้าย เขารีบร้องตะโกนด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว
“ไปยืนรอตรงนั้นทำไม มายืนรอรถที่ป้ายซี รถมันติดเห็นมั้ย… ขึ้นรถเมล์ทุกวันไม่รู้เลยหรือ มายืนตรงนี้”
พร้อมกับตวัดชี้มาที่หน้าป้าย
สิงห์ เหมือนนายท่ารถเมล์แห่งนั้นจริงๆ คอยจัดระเบียบโบกรถโดยสารเข้าออกป้าย ทั้งที่ไม่ใช่และไม่มีค่าจ้างค่าออนใดๆทั้้งนั้น เห็นเขามานั่งๆนอนๆ ที่ป้ายรถเมล์อยู่บ่อยครั้ง บางหนก็นอนหงายผึ่งพุงหลับสนิทไปเลยทีเดียว
เขาไม่ใช่คนจรจัดไร้บ้านเลยทุกครั้งที่พบเห็นหน้าตาเขาดูมีความสุขยิ้มแย้มเสมอ แต่เมื่อปฏิบัติหน้าที่ของเขาจะเต็มไปด้วยความเข้มแข็งน้ำเสียงหนักแน่นดังลั่น เรียกความสนใจให้ผู้ยืนรอรถเมล์ให้คลายความเบื่อที่ต้องรอรถเมล์นานได้บ้าง
เขาจะตะโกนคุยกับโชเฟอร์รถโดยสารแทบทุกคันเหมือนคนรู้จักกัน แต่ไม่ใช่หรอก เป็นอีกชีวิตหนึ่งที่มีคุณค่าแม้เล็กน้อยในสายตาผู้คนทั่วไป
สิ่งที่พบเห็นบนรถเมล์หรือตามป้ายรถเมล์มันบ่งบอกความหมายนัยยะได้หลายอย่าง ทั้งที่ดูเหมือนไม่มีสาระสื่อความให้ค้นหา อย่างที่ยืนรอรถเมล์เห็นชายหญิงชาวตะวันตกคู่หนึ่งมีกระเป๋าสะพายสัมภาระ ฝ่ายหญิงหิ้วสะพาย ส่วนผู้ชายยืนจับรถเข็นเด็กเล็กอยู่
หากยืนนิ่งๆ คงไม่รู้สึกแปลกใดๆ เหมือนครอบครัวนักท่องเที่ยวต่างชาติทั่วๆ ไป แต่พอผู้ชายขยับแสดงอากัปกริยาจึงได้เข้าใจว่าเป็นคนพิการแขนขาไม่แข็งแรงเหมือนปกติ
จนเมื่อรถเมล์ปรับอากาศสายหนึ่งเข้ามาจอดป้าย เขาเดินตุปัดตุเป๋เข็นรถเด็กที่คงเป็นลูกน้อยตามหลังหญิงสาวที่คงเป็นภรรยาเพื่อก้าวขึ้นรถเมล์ หากไม่มีผู้โดยสารคนอื่นขึ้นรถคันนั้นด้วยคงลำบากพอสมควร
ยังพอได้เห็นน้ำใจของหลายมือที่ยื่นเข้าไปช่วยยกรถเข็นเด็กอย่างกุลีกุจอจนขึ้นไปได้รวดเร็วในที่สุด
นั่นคือความเป็นไปของห้วงเวลาหนึ่งที่ป้ายรถเมล์แห่งนั้นชุบชูจิตใจให้ชุ่มเย็นได้บ้าง
ท่ามกลางสภาพอากาศที่หมองมัวด้วยฝุ่นควันและความอบอ้าวที่เริ่มมาเยือนคนเมืองใหญ่แล้วในตอนนี้
23/2/2568
