เธอมานั่งอยู่ที่ม้านั่งปูนปูกระเบื้องด้านในศาลาป้ายรถประจำทางตั้งแต่ตอนไหนไม่ทันสังเกต
ขณะนั่งรอรถเมล์อยู่ ได้ยินเสียงพูดโพล่งต่อเนื่องอย่างผิดปกติ หันไปมองที่มาของเสียงถึงจำได้
เด็กสาวในชุดกะมอมกะแมมเสื้อเชิ้ตแขนยาวและกางเกงขายาวสีกระดำกระด่าง รองเท้าแตะคีบนั่งยิ้มปากก็พร่ำไปเรื่อยชี้มือชี้ไม้ประกอบกัน
“ทำเป็นเข้มนะ”
แล้วตามด้วยประโยคอีกยาวยืดไม่ติดต่อสัมพันธ์กับวลีท่อนแรกๆ
ผู้คนบริเวณป้ายรถเมล์อดหันมามองเธอไม่ได้ แม้ไม่ใคร่ใส่ใจในความหมายของคำพูดใดๆ เลยก็ตาม
หากแต่หลายคนคงคุ้นหน้าคุ้นตากับหญิงสาวจิตกระเจิดกระเจิงคนนี้ มักจะเห็นนอนคุดตะแคงหนุนแขนอยู่บนสะพานลอยคนข้ามทุกวันคืน
ในมือเธอถือโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง พูดพลางแล้วก็ก้มดูจอมือถือเหมือนคนปกติทั่วไป จากนั้นก็ล้วงกระเป๋าหยิบธนบัตรใบแดงมาคลี่นับไปมา
“เงินก็มีนะร้อยสองร้อย ไม่รู้ใครให้มานะ แต่อย่างว่าคนนั้นอยากรู้ไปทำไมนะ บอกแล้วอย่ามาไปเลยไปทางโน้น ตรงนี้ไม่ให้อยู่ก็ไม่ว่ากัน ฮ่าฮ่าฮ่า”
เธอยังคงพูดอยู่คนเดียว แต่ออกท่าทางเหมือนสนทนากับใครสักคนที่ไม่มีตัวตน ผู้คนที่ไม่เคยพบเห็นเธอมาก่อน ก็เมินเมียงมองผ่าน ถอยห่างออกไป
แต่ข้าพเจ้าพบเห็นเธอเสมอๆ เลยไม่รู้สึกแปลกหรือรังเกียจใดๆ เธอน่าเวทนาสงสารมากกว่าที่ต้องอยู่กับตัวตนตามลำพังทั้งที่แวดล้อมไปด้วยผู้คนนับร้อยนับพันในแต่ละวันที่ผ่านไป
เธอเหมือนอยู่ในโลกที่ร้างผู้คนไม่มีใครสักคนจะหยุดสนทนาทักทายด้วยแม้แต่คนเดียว
มีคนลักษณะเดียวกับเธอแต่แตกต่างในรายละเอียดปลีกย่อยอีกมากมายที่ชีวิตเหมือนอยู่ในโลกที่ร้างมนุษย์ ไร้การติดต่อสื่อสารกับผู้คน
บางคนไม่มีอาหารตกถึงท้องเลยในวันหนึ่งๆ ต้องค้นถังขยะหาเศษอาหารใส่ท้องเติมพลังงานให้เครื่องจักรชีวิตเลือดเนื้อผิวหนังแสนบุโรทั่งเดินไปตามหนทางที่ไร้จุดหมายต่อไปอีกวันหนึ่ง
สำหรับเธอเป็นเรื่องที่ยกเว้นอย่างน่าประหลาดใจ เธอคงมีญาติสนิทที่รักเป็นห่วงเป็นใยให้เงินใช้สอยแม้กระทั่งให้โทรศัพท์มือถือ เครื่องบรรจุพลังงานสำรองไว้ให้ใช้ด้วย
เพียงแต่ไม่เคยมีใครเห็นหน้าตาคนอุปถัมภ์ค้ำชูเธอแต่อย่างใด
บางวันเห็นเธอเข้าร้านสะดวกซื้อหรือร้านขายข้าวแกงอาหารตามสั่งละแวกย่านที่เธอใช้ชีวิตในพื้นที่ไม่เกินสองร้อยตารางเมตรตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอไม่ต้องคุ้ยเขี่ยหาเศษอาหารกิน ไม่นั่งขอทานหาเงินแลกข้าวปลาอาหารแต่ละมื้อ
แต่ที่เหมือนกับคนจิตกระเจิงทั่วไป ตรงที่โลกของเธอช่างโดดเดี่ยวอ้างว้าง จะหาคนพูดคุยด้วยก็ไม่มีใครรับรู้อยากแวะทักทายเธอ ได้แต่สนทนากับสายลมแสงแดดบางครั้งพยัพฝน ฝุ่นควันริมถนนไปวันๆ
ข้าพเจ้าพูดกับตัวเองอย่างไร้สรรพสำเนียง เพียงอยากจะสื่อกับเธอบ้างก็แค่ใช้หางตาคอยชำเลืองมองเท่านั้นเอง
พอเห็นได้ว่าเธอไม่ได้เหงาว้าเหว่เงียบหงอย ยังได้เห็นรอยยิ้มของเธอบ้างยามเธอตื่นนั่งมองคนเดินผ่านหน้าไปมาจนน่าเวียนหัวแทน
หวังสักวันหนึ่งจะเห็นเธอสนทนากับคนที่มีตัวตนให้เห็นบ้างสักครั้งหนึ่ง
8/3/2568
