ที่ป้ายรถเมล์ประจำที่ข้าพเจ้าไปยืนรออยู่ทุกวัน มีโอกาสได้เห็นชายวัยห้าสิบเศษในชุดเสื้อยืดคอกลมสีเขียวมอซอกางเกงขาสามส่วนสีน้ำเงินสะพายกระเป๋าคล้ายย่ามสีน้ำตาลเก่าคร่ำคร่า สวมหมวกแก๊ปสีดำ พร้อมสัมภาระถุงพลาสติกสีดำใบใหญ่
ซึ่งเขามักจะเก็บขวดพลาสติกตามถังใส่ขยะริมถนนหนทางที่เขาจรผ่านประจำ เอาไปชั่งกิโลขายให้ร้านรับซื้อของเก่าแลกเป็นเงินเพื่อมาจุนเจือเลี้ยงชีวิตตัวเองให้ผ่านไปวันหนึ่งวันหนึ่ง
ช่วงเวลาที่ได้เจอเขาเป็นเวลาใกล้เคียงกันทุกวันที่เห็น เขาจะนั่งพักเหนื่อยกับพื้นทางเท้าทอดหุ่ย มองยวดยานที่แล่นผ่านไปเรื่อยเรื่อยไม่มีวี่แววอนาทรร้อนใจใดปรากฏให้เห็น เมื่อยามที่ผินหน้ามาสบตากัน ข้าพเจ้าได้แต่คิดว่าเขาก็คงจะมองข้าพเจ้าเป็นคนคุ้นหน้าคุ้นตาคนหนึ่งเช่นกันและคงคิดว่าข้าพเจ้ามายืนรอขึ้นรถเมล์ตรงป้ายนี้แทบทุกวัน จะไปไหนกันหนอนะ คงเป็นอย่างนั้น
คงเป็นอย่างนั้นหรือว่าจะเป็นอย่างอื่นที่ข้าพเจ้าคงคิดไม่ออกว่าเขาจะคิดอย่างไรเมือเห็นข้าพเจ้ายืนรอรถเมล์อยู่เช่นนี้
นอกจากชายไร้นิวาสสถานที่ข้าพเจ้าดูจะบังอาจคาดเดาในเชิงด้อยค่าความเป็นคนของเขาไปอย่างไม่เป็นการสมควรแล้วถ้าจะตัดสินอย่างน้้น
ยังมีผู้คนที่ร่วมชะตากรรมในการยืนรอรถเมล์อีกหลายคนในบริเวณป้ายเดียวกันนั้น เหมือนเป็นเพื่อนเป็นคนรู้จักกันที่มาพบเจอกันในห้วงเวลาหนึ่งของวันก่อนจะแยกย้ายกันไปตามทางด้วยรถเมล์สายต่างต่างกันแล้ว
อย่างหญิงวัยสาวใหญ่สี่สิบกับหนุ่มที่โลกของเขามืดสนิทเนื่องจากไม่มีลูกนัยน์ตา พอสันนิษฐานได้จากอากัปกิริยาว่าเป็นพี่สาวกับน้องชายตาพิการ พี่สาวจะคอยดูแลจัดแจงให้น้องชายทั้งผมเผ้าเสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อยอยู่ด้วยความรักความห่วงใยตามประสาพี่กับน้องเป็นภาพที่จรรโลงใจอย่างหนึ่งของข้าพเจ้าที่ได้พบเห็น
เมื่อรถเมล์สายประจำมาหยุดที่ป้าย พี่สาวจะจูงน้องชายส่งก้าวขึ้นบันไดรถแล้วชะเง้อดูจนกระทั่่งรถเมล์แล่นออกไปแล้ว เธอจึงก้าวเดินออกจากป้ายไปตามเส้นทางประจำของเธอ
ทั้งยังมีเด็กหนุ่มวัยรุ่นในเครื่องแบบนักศึกษาอาชีวะกับเครื่องแบบนักเรียนมัธยมที่เป็นเพื่อนกันนั่งรออยู่ที่ป้ายเช่นเดียวกับคนอื่น ทั้งสองจะก้มหน้าก้มตาดูโทรศัพท์มือถือพลางชะเง้อดูรถเมล์อย่างกระวนกระวาย
หลังจากนั่งรอมานานตั้งแต่ข้าพเจ้าเดินมาถึงป้ายเดียวกันนั้น ไม่ต่ำกว่ายี่สิบนาทีเห็นจะได้ พอมีรถเมล์ปรับอากาศสายหนึ่งแล่นมาจอดต่างกระวีกระวาดขึ้นรถทั้งประตูด้านหน้าและตรงกลาง นักเรียนนุ่งกางเกงสีดำขาสั้นขึ้นตรงประตูหน้า ส่วนอีกคนขึ้นประตูกลาง
ชั่วครู่หนึ่งคนแรกรีบลงจากรถมาตะโกนเรียกเพื่อนให้ลงรถเพราะไม่ใช่สายวิ่งผ่านไปยังจุดหมายของทั้งสอง จนกระทั่งรถเมล์สายที่แล่นผ่านจุดหมายของพวกเขามาจอดจึงได้เดินทางเสียทีหมดสิ้นความเบื่อหน่ายไปอีกหนึ่งวัน
ส่วนข้าพเจ้ามีทางเลือกมากพอจะเลือกเดินทางด้วยรถเมล์ได้หลายสาย แต่ความจำเป็นต้องประหยัดค่าเดินทางให้มากที่สุดจึงหยุดที่รถร้อนหรือรถเมล์สีครีมแดงเจ้าประจำมีสองสายให้เลือกใช้บริการอัตราค่าโดยสารคนละแปดบาท
หากเป็นผู้สูงวัยหกสิบขึ้นไปเพียงหยิบบัตรประชาชนแสดงให้พนักงานเก็บค่าโดยสารดู จะได้ลดหย่อนเหลือเพียงสี่บาท
ซึ่งเป็นที่น่าอนาถใจว่ารถเมล์ร้อนเหล่านี้จะถึงกาลขาดทุนล้มละลายในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าแน่นอน เพราะประเทศนี้กำลังเดินหน้าเข้่าสู่สังคมผู้สูงวัย จำนวนประชากรอายุมากกว่าหกสิบปีจะมีมากขึ้น หรือเรียกว่าตายช้าลงไปนั่นเองผู้สูงวัยที่มีรายได้เพียงเดือนละหกร้อยถึงหนึ่งพันบาท มักจะใช้บริการรถเมล์ร้อนเป็นส่วนใหญ่
ไอ้เรื่องจะไปใช้รถไฟฟ้าสารพัดสีคงเป็นไปได้ยากนอกจากคนรุ่นใหม่ที่ทันสมัยเท่านั้น รายได้ของรถเมล์ร้อนจึงคงลดลงอย่างฮวบฮาบ สะท้อนให้เห็นได้อย่างชัดเจนจากการยกเลิกรถเมล์พัดลมหลายสายในไม่กี่ปีที่ผ่านมา
บางสายก็อาศัยวิธีตัดระยะทางให้สั้นลง หรือไม่ก็เปลี่ยนแปลงเส้นทางหลีกหนีย่านรถติดไปวิ่งอีกเส้นทางที่สะดวกกว่าเพื่อลดต้นทุน นี่เป็นวิธีการบริหารของผู้เชี่ยวชาญระบบขนส่งมวลชนของเมืองใหญ่
ซึ่งบางครั้งทำให้ผู้คนที่เคยชินกับการเดินทางด้วยรถเมล์หัวปั่นกันใหญ่เมื่อจู่จู่ท่่านผู้บริหารถึงกับเปลี่ยนสายรถเมล์จากหมายเลขที่เคยเห็นตั้งแต่เด็กจนหัวหงอก เป็นหมายเลขอื่น แถมมีขีดคั่นหมายเลขให้เยิ่นเย้อไปอีก
ต้องเรียนรู้กันใหม่กว่าจะคุ้นเคยก็ขึ้นรถเมล์พลาดแล้วพลาดอีกหลายหนจนกว่าจะจำขึ้นใจว่าควรขึ้นรถเมล์สายไหนในทุกวันนี้
นี่คือผลงานของท่านผู้เชี่ยวชาญขนส่งมวลชนล่ะ แต่ท่านจะเคยใช้บริการเองบ้างหรือเปล่า หรือว่านั่งแต่รถเบนซ์ รถเอสยูวี รถอีวีรุ่นใหม่จากซัวเถา นี่ไม่นับแรมโบ้นิวกินี เอ๊ยโทษที ลัมโบร์กินี หรอกนะฯพณฯท่าน
ข้าพเจ้านึกคิดไปเรื่อยจนเมื่อรถเมล์สายที่อยู่ในเป้าประสงค์มาจอดลงตรงป้าย ก็รีบจรลีเก็บมือถือเข้ากระเป๋าสะพาย ก้าวเท้าอย่างรีบเร่งขึ้นไปยืนโหนราวอยู่บนรถเรียบร้อยพร้อมเตรียมเหรียญบาทค่าโดยสารพร้อมยื่นส่งให้พนักงานเก็บค่าโดยสารซึ่งไม่ใช่เด็กกระเป๋ารถเมล์ที่เคยเจอทั่วไป หากแต่ผมของเขาเป็นสีขาวเงินยวงใกล้เคียงกับข้าพเจ้า
เขายกมือไหวปะหลก ทำให้นึกเอะใจอยู่ครามครัน เอ๊ะแปลกจัง กระเป๋ารถเมล์ไหว้ใคร ไหว้ข้าพเจ้าหรือก็เปล่า เพราะไม่ได้หันหน้าพนมมือมาทางเรา แต่เขาหันออกไปทางด้านข้างหน้าต่างประตู ได้ถึงบางอ้อที่ไม่ใช่ฝั่งธนบุรี
เพราะรถเมล์แล่นผ่านวัดที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในเส้นทางนั้นเองกระเป๋ารถเมล์ผู้สูงวัยผู้นี้ยกมือไหว้พระพุทธรูปในวัดนั่นเอง
เลยคิดในใจว่าขออนุโมทนาสาธุด้วยก็แล้วกัน ที่ได้มีโอกาสขึ้นรถเมล์ร้อนสายเส้นทางบุญทำให้จิตใจสงบเยือกเย็นอย่างคาดไม่ถึงอีกวันหนึ่ง
5/9/2567
