ตำนานมือปราบพระกาฬ “ชลอ เกิดเทศ” โดย…กิตติพงศ์ นโรปการณ์
จ่าศาสตร์ได้ยินนายสั่ง วาดปืนกลับมาในท่าเตรียมพร้อม ขณะที่รถจิ๊ปวิลลี่ใกล้ 3 คนร้ายเข้ามาทุกที
ชลอเหยียบเบรก ก่อนถึงเป้าหมาย หวังให้ลูกน้องโดดตระครุบ3 ทรชน ทันที่ที่ถึงตัว แต่กลับใจหายวาบ เมื่อเบรกจมติดพื้น
“ชิบหาย เบรกแตก…”
ชลออุทาน ขณะที่รถจี๊ปแล่นผ่านเลยชายต้องสงสัยทั้ง 3 คน
เช่นเดียวกับกลุ่มคนร้ายที่มองเห็นชายฉกรรจ์อาวุธครบมือบนรถจิ๊ปวิลลี่ตราโล่วิ่งผ่านหน้า
มัน 3 คน รู้ทันทีว่าเป็นตำรวจ ก่อนพร้อมใจกระโดดเข้าป่าหญ้าขจรจบสูงท่วมหัวข้างทาง ขณะที่ชลอ ควบคุมรถได้รีบถอยกลับมาใหม่ เมื่อถึงจุดที่คนร้ายกระโดดลงไปในป่าหญ้า ชลอสั่งลูกน้องกระจายกำลังลงตรวจสอบ
“ระวังตัวด้วยทุกคน…”
ชลอเหยียบเบรก ก่อนถึงเป้าหมาย หวังให้ลูกน้องโดดตระครุบ3 ทรชน ทันที่ที่ถึงตัว แต่กลับใจหายวาบ เมื่อเบรกจมติดพื้น
“ชิบหาย เบรกแตก…”
ชลออุทาน ขณะที่รถจี๊ปแล่นผ่านเลยชายต้องสงสัยทั้ง 3 คน
เช่นเดียวกับกลุ่มคนร้ายที่มองเห็นชายฉกรรจ์อาวุธครบมือบนรถจิ๊ปวิลลี่ตราโล่วิ่งผ่านหน้า
มัน 3 คน รู้ทันทีว่าเป็นตำรวจ ก่อนพร้อมใจกระโดดเข้าป่าหญ้าขจรจบสูงท่วมหัวข้างทาง ขณะที่ชลอ ควบคุมรถได้รีบถอยกลับมาใหม่ เมื่อถึงจุดที่คนร้ายกระโดดลงไปในป่าหญ้า ชลอสั่งลูกน้องกระจายกำลังลงตรวจสอบ
“ระวังตัวด้วยทุกคน…”
ชลอสั่งการเสียงเข้ม
ในมือชลอกำปืนรีวอลเวอร์ สมิทแอนด์เวสสัน ลำกล้อง 6 นิ้วคู่ใจ กระบอกเดียวกับที่เด็ดชีพ “ไอ้หน้าลาย” เดินแหวกลงไปในป่าหญ้าเคียงข้างลูกน้องท่ามกลางแสงตะวันที่โพล้เพล้ลงทุกขณะ
ตำรวจมวกเหล็ก เดินลุยป่าหญ้าขจรจบ หรือหญ้าคอมมิวนิสต์สูงท่วมหัว หากว่าครึ่งชั่วโมง ยังไม่พบ
ชลอเดินย้อนกลับมาที่รถ ขึ้นไปยืนสังเกตุการณ์ คาดคะเนเส้นทางที่คนร้ายทั้ง 3 คนหลบหนี
ชายหนุ่มยืนสูบบุหรี่จนหมดตัว ก่อนตัดสินใจลงไปตามเส้นทางที่คาดไว้พร้อมกับลูกน้องอีกครั้ง โดยเดินดาหน้าลงจากถนนแหวกป่าหญ้าสูงท่วมหัว เว้นระยะห่างประมาณ 3 เมตร
ชลอแหวกหญ้ามาได้ชั่วครู่ ก็ถึงกับสะดุ้ง เพราะภาพที่ปรากฏต่อหน้า เป็น1 ใน 3 คนร้าย ยืนถือปืนคาร์บินในท่าประทับยิง ยืนปักหลักอยู่หลังจอมปลวก ระยะห่างกันไม่ถึง 1 เมตร
คาวบอยหนุ่มแทบไม่ต้องคิด เขาใช้เท้าถีบจอมปลวกยันตัวเองไปข้างหลังอย่างแรง พร้อมกับเสียงปืนคาร์บินที่ระเบิดกระสุนออกมาอย่างไม่นับ
ปังๆๆๆๆๆ……..
ความรู้สึกแรก ชลอรู้สึกเหมือนถูกช้างถีบที่ท้องอย่างแรง รู้สึกจุก และหูอื้อ ปืนหลุดมือหล่นอยู่ข้างตัว พยายามเอื้อมแขนคว้าปืนสู้ แต่ยกไม่ไหว
เขารู้ว่าถูกยิง แต่ร้องไม่ออก
ในช่วงแห่งความเป็นความตาย จ่าศาสตร์ ลูกน้องที่อยู่ใกล้สุด แหวกพงหญ้าวิ่งเข้ามาสาดกระสุนใส่คนร้ายอย่างไม่ยั้ง หวังช่วยผู้บังคับบัญชาหนุ่ม
เห็นชัดๆกระสุนถูกคนร้ายที่ขา ต้องกระเซอะกระเซิงกระโผลกกระเผลกหนีหายไปในพงหญ้าอีกครั้ง
จ่าศาสตร์ไม่ผลีผลามตาม เพราะเห็นผู้บังคับบัญชาหนุ่มถูกยิงฟุบอยู่กับพื้น เขาเรียกเพื่อนๆที่มาด้วยกัน ประคองร่าง พันตำรวจตรีชลอ ขึ้นไปปฐมพยาบาลเบื้องต้นริมถนนมิตรภาพ
ไม่ถึงอึดใจ มีรถตำรวจทางหลวง 1 คัน เปิดไฟหัวจุกวับวาบส่งเสียงหวอดังลั่นเข้ามาจอด มีชายในเครื่องแบบตำรวจทางหลวงวิ่งลงมา 2-3 นาย โดย 1 ในนั้นตะโกนเรียก
“เฮ้ย…ไอ้ลอนี่หว่า…”
ชลอหันตามเสียง จำได้เป็นพันตำรวจโทสุประดิษฐ์ โรจนศิริ สารวัตรตำรวจทางหลวง นายร้อยตำรวจสามพรานรุ่น 9 และนักรักบี้รุ่นพี่
“เร็ว….เอาขึ้นรถ ส่งโรงพยาบาลสระบุรี”
สารวัตรสุประดิษฐ์ สั่งจ่าศาสตร์พร้อมลูกน้องตำรวจทางหลวง ช่วยกันประคองร่างโชกเลือดของพันตำรวจตรีชลอ ขึ้นรถ
“เฮีย…ฝากทางนี้ด้วย…”
ชลอกัดฟันบอกนายตำรวจรุ่นพี่
ขณะที่สารวัตรสุประดิษฐ์ และลูกน้องชลอ อีก 2 คน ยังอยู่ในที่เกิดเหตุ วิทยุเรียกกำลังเสริม ปิดล้อมคนร้ายในที่กิดเหตุ
“แจ้งอำนวยเส้นทาง พันตำรวจตรีชลอ เกิดเทศ ผู้บังคับกองสถานีตำรวจภูธรอำเภอมวกเหล็ก ถูกคนร้ายยิงบาดเจ็บ อยู่ระหว่างนำส่งโรงพยาบาลประจำจังหวัดสระบุรี”
พลขับตำรวจทางหลวง กดคีย์วิทยุแจ้งหน่วยข้างเคียงรับทราบเหตุเป็นระยะ ขณะเหยียบคันเร่งแทบมิด ทำความเร็วตะบึงเข้าจังหวัดสระบุรีที่อยู่ห่างจากที่เกิดเหตุเกือบ 40 กิโลเมตร
———————————————
เสียงวิทยุถูกส่งไปยังหน่วยข้างเคียงตลอดระยะ ทำเอา พันตำรวจเอกสละ พูลศิริ ผู้กำกับการตำรวจจังหวัดสระบุรี นั่งอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดตัวเอง ไม่ติด รุดออกจากงานพร้อมกับ พลตรีเปรม ติณสูลานนท์ ผู้บัญชาการศูนย์การทหารม้า จังหวัดสระบุรี และนายเลิศ หงษ์ภักดี ผู้ว่าราชการจังหวัดสระบุรี เดินทางไปที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดสระบุรีทันที
เมื่อรถตำรวจทางหลวงเลี้ยวเข้าจอดที่หน้าอาคารฉุกเฉิน บุรุษพยาบาลรีบนำเตียงคนไข้เข็นมารับพันตำรวจตรีชลอ ที่ยังมีสติ เอามืออุดรูกระสุนห้ามเลือดที่ท้อง โดยแพทย์คนหนึ่งเดินเข้ามาจับมือนายตำรวจหนุ่มพร้อมพูดปลอบใจ
“ไม่ต้องห่วงผู้กอง….”
พันตำรวจตรีหนุ่ม เล่าเหตุการณ์ปะทะคนร้ายเบื้องต้นให้ผู้บังคับบัญชาที่เดินตามเตียงเข็นฟัง ถึงแม้ว่าเลือดจะไหลเต็มตัว
ตอนนั้น เขารู้สึกแค่ชาๆ
ชลอได้ยินแพทย์และพยาบาลคุยกันในห้องผ่าตัดว่า เขาถูกคนร้ายยิงเข้าที่ท้องใกล้สะดือ 2 นัด กระสุนฝังใน 1 นัด และทะลุอีก 1นัด โชคดีกระสุนไม่ถูกกระดูกสันหลัง ไม่เช่นนั้นมีหวังเป็นอัมพาต
ฟังไปฟังมา หลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้อีกครั้งตื่นมาตอน 2-3 โมงเช้าของวันรุ่งขึ้น เหลือบตามองเห็น ตุ๊กตา -นันทวัน แพทย์สมาน แม่ของลูก และ ใหญ่-สุรางค์ พลทรัพย์ สาวอยุธยาของเขาอีกคน ยืนอยู่ข้างกัน
ชลอแหวกหญ้ามาได้ชั่วครู่ ก็ถึงกับสะดุ้ง เพราะภาพที่ปรากฏต่อหน้า เป็น1 ใน 3 คนร้าย ยืนถือปืนคาร์บินในท่าประทับยิง ยืนปักหลักอยู่หลังจอมปลวก ระยะห่างกันไม่ถึง 1 เมตร
คาวบอยหนุ่มแทบไม่ต้องคิด เขาใช้เท้าถีบจอมปลวกยันตัวเองไปข้างหลังอย่างแรง พร้อมกับเสียงปืนคาร์บินที่ระเบิดกระสุนออกมาอย่างไม่นับ
ปังๆๆๆๆๆ……..
ความรู้สึกแรก ชลอรู้สึกเหมือนถูกช้างถีบที่ท้องอย่างแรง รู้สึกจุก และหูอื้อ ปืนหลุดมือหล่นอยู่ข้างตัว พยายามเอื้อมแขนคว้าปืนสู้ แต่ยกไม่ไหว
เขารู้ว่าถูกยิง แต่ร้องไม่ออก
ในช่วงแห่งความเป็นความตาย จ่าศาสตร์ ลูกน้องที่อยู่ใกล้สุด แหวกพงหญ้าวิ่งเข้ามาสาดกระสุนใส่คนร้ายอย่างไม่ยั้ง หวังช่วยผู้บังคับบัญชาหนุ่ม
เห็นชัดๆกระสุนถูกคนร้ายที่ขา ต้องกระเซอะกระเซิงกระโผลกกระเผลกหนีหายไปในพงหญ้าอีกครั้ง
จ่าศาสตร์ไม่ผลีผลามตาม เพราะเห็นผู้บังคับบัญชาหนุ่มถูกยิงฟุบอยู่กับพื้น เขาเรียกเพื่อนๆที่มาด้วยกัน ประคองร่าง พันตำรวจตรีชลอ ขึ้นไปปฐมพยาบาลเบื้องต้นริมถนนมิตรภาพ
ไม่ถึงอึดใจ มีรถตำรวจทางหลวง 1 คัน เปิดไฟหัวจุกวับวาบส่งเสียงหวอดังลั่นเข้ามาจอด มีชายในเครื่องแบบตำรวจทางหลวงวิ่งลงมา 2-3 นาย โดย 1 ในนั้นตะโกนเรียก
“เฮ้ย…ไอ้ลอนี่หว่า…”
ชลอหันตามเสียง จำได้เป็นพันตำรวจโทสุประดิษฐ์ โรจนศิริ สารวัตรตำรวจทางหลวง นายร้อยตำรวจสามพรานรุ่น 9 และนักรักบี้รุ่นพี่
“เร็ว….เอาขึ้นรถ ส่งโรงพยาบาลสระบุรี”
สารวัตรสุประดิษฐ์ สั่งจ่าศาสตร์พร้อมลูกน้องตำรวจทางหลวง ช่วยกันประคองร่างโชกเลือดของพันตำรวจตรีชลอ ขึ้นรถ
“เฮีย…ฝากทางนี้ด้วย…”
ชลอกัดฟันบอกนายตำรวจรุ่นพี่
ขณะที่สารวัตรสุประดิษฐ์ และลูกน้องชลอ อีก 2 คน ยังอยู่ในที่เกิดเหตุ วิทยุเรียกกำลังเสริม ปิดล้อมคนร้ายในที่กิดเหตุ
“แจ้งอำนวยเส้นทาง พันตำรวจตรีชลอ เกิดเทศ ผู้บังคับกองสถานีตำรวจภูธรอำเภอมวกเหล็ก ถูกคนร้ายยิงบาดเจ็บ อยู่ระหว่างนำส่งโรงพยาบาลประจำจังหวัดสระบุรี”
พลขับตำรวจทางหลวง กดคีย์วิทยุแจ้งหน่วยข้างเคียงรับทราบเหตุเป็นระยะ ขณะเหยียบคันเร่งแทบมิด ทำความเร็วตะบึงเข้าจังหวัดสระบุรีที่อยู่ห่างจากที่เกิดเหตุเกือบ 40 กิโลเมตร
———————————————
เสียงวิทยุถูกส่งไปยังหน่วยข้างเคียงตลอดระยะ ทำเอา พันตำรวจเอกสละ พูลศิริ ผู้กำกับการตำรวจจังหวัดสระบุรี นั่งอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดตัวเอง ไม่ติด รุดออกจากงานพร้อมกับ พลตรีเปรม ติณสูลานนท์ ผู้บัญชาการศูนย์การทหารม้า จังหวัดสระบุรี และนายเลิศ หงษ์ภักดี ผู้ว่าราชการจังหวัดสระบุรี เดินทางไปที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดสระบุรีทันที
เมื่อรถตำรวจทางหลวงเลี้ยวเข้าจอดที่หน้าอาคารฉุกเฉิน บุรุษพยาบาลรีบนำเตียงคนไข้เข็นมารับพันตำรวจตรีชลอ ที่ยังมีสติ เอามืออุดรูกระสุนห้ามเลือดที่ท้อง โดยแพทย์คนหนึ่งเดินเข้ามาจับมือนายตำรวจหนุ่มพร้อมพูดปลอบใจ
“ไม่ต้องห่วงผู้กอง….”
พันตำรวจตรีหนุ่ม เล่าเหตุการณ์ปะทะคนร้ายเบื้องต้นให้ผู้บังคับบัญชาที่เดินตามเตียงเข็นฟัง ถึงแม้ว่าเลือดจะไหลเต็มตัว
ตอนนั้น เขารู้สึกแค่ชาๆ
ชลอได้ยินแพทย์และพยาบาลคุยกันในห้องผ่าตัดว่า เขาถูกคนร้ายยิงเข้าที่ท้องใกล้สะดือ 2 นัด กระสุนฝังใน 1 นัด และทะลุอีก 1นัด โชคดีกระสุนไม่ถูกกระดูกสันหลัง ไม่เช่นนั้นมีหวังเป็นอัมพาต
ฟังไปฟังมา หลับไปตอนไหนไม่รู้ รู้อีกครั้งตื่นมาตอน 2-3 โมงเช้าของวันรุ่งขึ้น เหลือบตามองเห็น ตุ๊กตา -นันทวัน แพทย์สมาน แม่ของลูก และ ใหญ่-สุรางค์ พลทรัพย์ สาวอยุธยาของเขาอีกคน ยืนอยู่ข้างกัน
ชายหนุ่มนักรักที่ถูกยิงเจ็บนอนแบ่บอยู่บนเตียงไม่รู้ทำอย่างไร เลยทำเป็นหลับต่อ
แต่ชลอหลับไปจริงๆ อีกเกือบ 2 ชั่วโมง ถึงตื่นขึ้นอีกครั้ง เห็นหน้าพ่อ พันโทแช่ม และแม่ทองคำ เกิดเทศ จึงลุกขึ้นมานั่งคุย ตอนนั้นเจ้าตัวถึงรู้ว่าอยู่ในห้องพิเศษ
จากนั้นจำไม่ได้ว่ามีใครต่อใครมาเยี่ยมเขาเต็มไปหมด
1 ในนั้นมี พันโทธรรมรักษ์ อิศรางกูร ณ อยุธยา เพื่อนนักเรียนเตรียมทหาร และนักรักบี้รุ่นเดียวกัน พาเพื่อนๆเตรียมทหารที่อยู่ระหว่างเข้าโรงเรียนเสธ.มาเยี่ยมแน่นโรงพยาบาล
ทั้งเงินทั้งของ แบรนด์ซุปไก่ ช่อดอกไม้ โดยเฉพาะแบงก์ 500 บาท เป็นปึกๆ ถูกชลอซุกไว้เต็มหมอน หลังมีพรรคพวกเพื่อนฝูงที่สนิทสนมกันมามอบให้
ขณะที่แพทย์บอกว่าต้องรักษาอยู่อย่างน้อย 1 เดือน
แว่บหนึ่งของความคิด ชลอเชื่อว่า ที่รอดตายมาได้น่าจะมาจากพระสมเด็จเกศไชโยที่ห้อยติดตัวไว้
ส่วนยันต์4 ทิศ ที่สักไว้เมื่อตอนเป็นผู้หมวดสถานีตำรวจภูธรพระนครศรีอยุธยา อาจจะหมดขลัง เพราะพฤติกรรมประพฤติผิดของเขา โดยเฉพาะเรื่อง นารี ก็เป็นได้
———————————————
ข่าว มาร์เซียโน่น้อยแห่งเอเชีย “ชาติชาย เชี่ยวน้อย” หรือชื่อจริง นริศ เชี่ยวน้อย ยอดนักมวยสากลชาวไทย จะขึ้นชกชิงแชมป์โลกรุ่นฟลายเวท WBA ในวันที่ 17 พฤษภาคม พุทธศักราช 2516 ที่สนามมวยกิตติขจร หรือ อินดอร์สเตเดียมหัวหมาก
หลังจากเจ้าของแชมป์ชาวซามูไร “มาซาโอะ โอบะ”เสียชีวิตกระทันหัน
นับเป็นการชิงแชมป์โลกครั้งที่ 3 ของนักชกขวัญใจคนไทย คนที่ 2 ต่อจาก “โผน กิ่งเพชร”
ส่วนคู่ชกคือ “ฟริต เซอร์เวต” นักมวยจากสวิตเซอร์แลนด์
ชลอ ถึงแม้จะนอนแบ่บอยู่บนเตียงผู้ป่วย แต่เขาเฝ้าติดตามข่าวด้วยความสนใจ เพราะลีลาการต่อยของนักชกร่างเล็กผู้นี้ ชกสนุก ดุดันไม่กลัวใคร เป็นมวยไฟท์เตอร์ เดินหน้าไม่มีหยุดเหมือน ร็อคกี้ มาร์เซียโน่ แชมป์โลกรุ่นเฮฟวี่เวทผิวขาว ชาวอเมริกัน
ชาติชาย เชี่ยวน้อย จึงได้ฉายา “มาร์เซียโน่น้อยแห่งเอเชีย”
“เอาไงดีวะ…..”
ชลอรำพันกับตัวเอง เพราะหมอยังไม่อนุญาตออกจากโรงพยาบาล
“ขออนุญาตค่ะ….”
เสียงใสๆของพยาบาลสาวสวยเดินเข้ามาเพื่อทำความสะอาดบาดแผลที่ท้องตามปกติ
“เชิญครับ…”
ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ตอบพร้อมส่งยิ้มอย่างมีเลศนัย
“แหม….อารมณ์ดีจังนะคะวันนี้….”
สาวน้อยในชุดพยาบาลสีขาวตอบอย่างเป็นกันเอง
ทั้งนี้เป็นเพราะส่วนหนึ่ง ชลอ มักจะแจกเงินที่มีผู้นำมาให้เป็นขวัญกำลังใจให้กับพยาบาลสาวหลายๆคนในโรงพยาบาลสม่ำเสมอ คนละพันสองพัน จนเป็นที่รู้กันในหมู่นางฟ้าชุดขาว
“เอ่อ….คุณครับ ผมขอหารือหน่อยสิ…”
ชลอ ปล่อยหมัดแย๊ปเปิดทางพยาบาลสาวน้อย
“ว่ามาสิคะ….”
“คุณมีเพื่อนสนิทอีกคนไหมครับ….”
“มีสิคะ……พี่ลอมีอะไรว่ามาเลยค่ะ…”
พยาบาลสาวตอบกลับเหมือนสนิทสนมคุ้นเคยกันมานาน
“ช่วยไปเป็นเพื่อนผม เดินทางเข้ากรุงเทพฯหน่อยครับ ผมอยากจะไปดูมวยที่สนามกิตติขจร หัวหมาก นะครับ นะครับ……”
นายตำรวจหนุ่มกรุ้มกริ่มไหว้วาน พร้อมพลิกตัวหยิบแบงก์ 500 บาทออกมา 1ปึก ล่อใจ เมื่อเห็นคู่สนทนายืนอึ้ง ทำท่าคิดหนัก
“คนละ 5,000 บาทครับ”
ชลอ พูดต่อพร้อมคลี่แบงก์ 500 บาทในมือไปมา เหมือนปล่อยหมัดแย๊ปดูเชิงฝ่ายตรงข้าม
“ส่วนรถและคน เดี๋ยวผมหามาเอง ดูมวยเสร็จแล้วกลับเลยครับ ไม่ได้ค้าง และผมก็แข็งแรงแล้ว เห็นไหม…”
“เที่ยงวันที่ 17 เราเจอกันนะครับ…”ชลอ ไม่ปล่อยโอกาสให้เนิ่นนาน เขาน๊อกคู่ต่อสู้ทันทีด้วยการยัดเงินปึกนั้นใส่มือพยาบาลสาวสวย
“ค่ะค่ะ…..”
พยาบาลสาวตอบกลับพร้อมเดินยิ้มออกไปจากห้อง หลังถูกน๊อกด้วยอำนาจเงิน
เงินที่ซื้อทุกอย่างในโลกนี้ได้…..
ตกเย็นวันเดียวกัน จ่าศาสตร์ พร้อมเพื่อนตำรวจ 2-3 นายเดินทางเยี่ยมพันตำรวจตรีชลอตามปกติ เพื่อรายงานความเป็นอยู่เร่ืองลูกชายลูกสาว และราชการในโรงพักระหว่างที่เขาพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล
ชลอเรียก จ่าศาสตร์มากระซิบ ก่อนพวกเขาจะเดินทางกลับอำเภอมวกเหล็ก
“11โมงเช้า วันที่ 17 พ.ค.มึงขับรถมารับกู ไปดูมวยที่กรุงเทพฯกัน”
จ่าศาสตร์ ทำหน้าเหวอๆ แต่ตอบกลับ
“ครับนาย….”
