นักข่าวเก่า ฟังวิทยุ ส่งแฟ๊กซ์   – นักข่าวสายพันธุ์ใหม่ อ่านไลน์ ส่งเมล์  

ผมเติบโตมาในยุคการทำงานแบบเก่าๆ นักข่าวสมัยเมื่อ 10 กว่าปีก่อน แม้มีโทรศัพท์ มีอินเทอร์เน็ตบ้างแล้ว แต่ยังเข้าถึงยาก “เครื่องแฟกซ์” ถือเป็นปัจจัยสำคัญในการส่งข่าว พอๆกับ “เครื่องพิมพ์ดีด”ในตอนนั้น สมัยก่อนหน้านี้ รุ่นพี่ๆในวงการ มักพูดถึงการทำงานในสมัยก่อน ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ใช้การสื่อสารโดยจดหรือพิมพ์ ก่อนหย่อนไปในเครื่องแฟกซ์ เพื่อส่งให้สำนักพิมพ์ ส่วนข่าวที่ต้องอาศัยเวลา เหตุการณ์เร่งด่วน จำเป็นต้องพกเหรียญต่างๆ เพื่อหยอดตู้โทรศัพท์สาธารณะ เพื่อรายงานเหตุการณ์ให้ต้นสังกัดทราบความเคลื่อนไหวให้ไวที่สุด

ส่วนแฟกซ์ เมื่อส่งไปแล้ว ไม่ว่าจะเป็นข่าว ใบแถลงหรืออื่นๆ ต้องโทรศัพท์เข้าต้นสังกัดให้ตรวจเช็คทุกครั้ง มีกี่หน้า ได้รับหรือยัง ครบหรือไม่ เพื่อป้องกันปัญหาที่อาจเกิดขึ้นในภายหลัง อีกส่วนคือ การใช้วิทยุสื่อสารในการส่งข่าว รุ่นพี่รุ่นใหญ่ที่เคารพคนหนึ่ง เคยบอกว่า ไปรายงานเหตุไฟไหม้โรงงานตุ๊กตาเคเดอร์ ที่สามพราน จ.นครปฐม รวมถึงเครื่องบินเลาด้า แอร์ ตกที่ จ.สุพรรณบุรี ทั้งหมดต้องใช้วิทยุสื่อสารเพื่อติดต่อกับสำนักพิมพ์ ส่วนตัวแล้ว ทันกับการใช้เครื่องแฟกซ์ส่งข่าว และโทรส่งข่าวในช่วงต้นๆชีวิตการทำงาน

ส่วนเครื่องคอมพิวเตอร์ที่มีอินเทอร์เน็ต ตอนนั้นมักจะขอใช้ตามหน่วยงานราชการ สถานีตำรวจต่างๆที่มีเหตุ มักจะขอเครื่องพิมพ์และส่งประจำ ซึ่งยุคนั้นเครื่องมือ ยังไม่พัฒนามากนัก มีราคาสูง และบางสำนักพิมพ์ไม่มีนโยบายหามาให้ใช้ นั่นเท่ากับว่า เรามีหน้าที่ทำอย่างไรก็ได้ เมื่อได้ข่าวมา ต้องหาภาพและข้อมูลที่สมบูรณ์ ส่งเข้าสำนักพิมพ์ให้ทันเวลาต่อไปได้

เมื่อเปรียบเทียบกับนักข่าวในยุคนี้ แตกต่างอย่างมาก เครื่องมืออย่างโน๊ตบุ๊ค กล้องถ่ายภาพ บางสำนักพิมพ์มีพร้อม และสนับสนุนในส่วนนี้เต็มที่ ขณะที่บางแห่งแจกจ่ายโทรศัพท์รุ่นใหม่ ที่ทำหน้าที่ได้ทั้งส่งข่าวและส่งภาพไปพร้อมๆกัน เรียกว่าง่ายมากในการทำงานข่าว เรามีเพื่อน มีกลุ่มเพื่อนแล้ว บางทีก็ส่งข่าวกันในไลน์กลุ่ม เรารู้หมาย มีข่าว มีภาพ แทบไม่ตกข่าวเลย

เราอยู่อีกจุดหนึ่ง แต่เพื่อนก็ส่งข้อมูล ของอีกสถานที่มาให้อย่างง่ายดาย ส่วนตัวมองว่าความก้าวหน้าของเทคโนโลยีการสื่อสาร ทำให้นักข่าว ทำงานง่ายขึ้น แต่ก็ทำให้ตัวตน ของการทำข่าว ลดน้อยลง นั่นเพราะเราคิดว่า เราควรมี “เพื่อน”ในวงการ เพื่อไม่ให้ “ตกข่าว” แต่ไม่ได้คิดว่าจะมี”แหล่งข่าว”ของตัวเอง ในการช่วยทำงาน

ทำให้นักข่าวสมัยนี้จำนวนมาก ไม่มีแหล่งข่าว ทำข่าวแบบผ่านพ้นไปวันๆ แตกต่างกับสมัยก่อนอย่างมาก ที่เทคโนโลยียังไม่เข้าถึง เราต้องไปนั่งคุย หาประเด็นจาก “แหล่งข่าว” จนเขาไว้เนื้อเชื่อใจ จนให้ข่าวและบอกข้อมูลที่เราต้องการ ยิ่งมีช่องทาง เทคโนโลยีมากขึ้น เราก็หลงลืมพื้นฐานในการทำข่าว การเจาะและหาแหล่งข่าว ทั้งที่สิ่งนี้เป็นสิ่งสำคัญง่ายๆ ที่จะทำให้เรา “แตกต่าง”จากนักข่าวคนอื่นๆ อยู่ที่เราเองจะเลือกเป็น “นักข่าว”แบบไหน เป็นนักข่าวที่ใครๆต่างถามถึง หรือนักข่าวที่ถูกลืม ต้องเลือกเอา..!!

…..เป่าหิมะ…..