……ความสง่างามผมหายไปใหน…
……วันนี้ผมต้องขอบคุณตัวเองที่ได้เดินทางไปรับปืนด้วยตัวเองวันนี้
……ได้สัมผัสบรรยากาศจริง
…เจอเหตุการณ์จริง
ผมรู้สึกสงสารอาชีพของผมเป็นอย่างมาก ที่ทุกคนยกย่องว่าผู้พิทักษ์สันติราษฎร์
นี้เป็นปรากฏการณ์ที่ตำรวจไทยต้องจ่ายเงินเองเพื่อมีไว้ใช้ชึ่งอาวุธยุทโธปกรณ์สำหรับใช้ป้องกันชีวิตและพิทักษ์ทรัพย์สินของประชาชน
แต่ทุกท่านรู้ไหมครับ
ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ ต้องออกสตางค์ซื้ออาวุธปืนเองเพื่อมาปกป้องพิทักษ์รับใช้ปวงประชาเอง…มีใครรู้บ้างไหม
………แถมยัง ต้องมานอนค้างอ้างแรม ตามข้างๆอาคาร
เพื่อรอแย่งชิงการต่อคิวแบบทุลักทุเล เหมือนคนแย่งชิงกันอะไรสักอย่าง
…เห็นเเล้วสมเพชเวทนาตัวเอง
…ความสง่างาม ความสมเกียรติ และศักดิ์ศรีในการเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ของตัวผมเองเริ่มมองไม่เห็น
เห็นแต่ละคนทุลักทุเล เร่งรีบ รีบร้อน แถมพื้นที่ดำเนินการ แออัดยัดเยียด
จนไม่รู้จะแก้ปัญหา อย่างไรได้แล้ว
…………ผมเดาว่า ทุกคนๆก็คงคิดคล้ายๆกับผม
เห็นแล้ว ผมรู้สึกสึกอายองค์กรอื่นเขาจริงๆครับ
……ผมเลยถามตัวผมเอง นี่หรือผู้พิทักษ์สันติราษฎร์
ถึงแม้ผมจะได้ปืนกลับมาบ้านด้วยเงินของตัวเองทุกบาททุกสตังค์
………และต้องขอขอบคุณท่านผบ.ตร.ในอดีต1ท่านและผบ.ตร.ในปัจจุบัน
ที่พยายามดันโครงการนี้ให้สำเร็จลุล่วงได้ปืนมาขายให้ตำรวจได้ในราคาย่อมเยาว์กว่าหน่วยงานอื่น
แต่ผมว่า ศาสตราวุธเป็นของศักดิ์สิทธ์และต้องติดตัวตำรวจไปจนตายก็ว่าได้
…ขอให้จัดการมอบให้สมเกียรติ ให้สมกับศักดิ์ศรีคำว่าผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ มากกว่านี้หน่อยได้ไหมครับเจ้านายทั้งหลาย
……ผมจะได้มีความภาคภูมิใจกับองค์กรผมบ้าง
………จากตำรวจชั้นผู้น้อย ที่ทุลักทุเลในการไปขอรับปืนวันนี้ครับ
ขอบคุณครับ
