รางวัลที่3 ประกวดเรียงความ “กว่าจะมาถึง…รั้วจักรดาว”โดยผู้ปกครอง นตท.65
ทางไปสู่เกียรติศักดิ์ จักประดับดอกไม้ หอมหวนยวนจิตไซร้ ไป่มี
การจะได้ชื่อเสียงเกียรติยศนั้นไม่ใช่ได้มาง่าย ๆ เกียรติศักดิ์เป็นของสูงมีค่ายิ่งที่ต้องใช้หัวใจและศรัทธาเป็นแรงนำ ใช้วินัยและความอดทน
วันที่ลูกรายงานตัวเข้าเป็นนักเรียนใหม่ ลูกหน้าตาบูดบึ้ง นั่งก้มหน้า ไม่พูดจามาตลอดทาง ไม่ลงไปถ่ายรูปหน้าโรงเรียนเหมือนเพื่อนคนอื่น ถึงจุดรายงานตัวก็ไม่ลงจากรถ รอจนวินาทีสุดท้าย ลูกถามขึ้นว่า
“ไม่อยากเป็นทหารแล้ว ไม่อยากฝึก จะลาออกให้บอกใครครับ?”
แม่ใจหายวาบ รู้ได้ทันทีว่าลูกยังมาไม่ถึงรั้วจักรดาว แม่ไม่มีน้ำตาความผิดหวังให้ลูกเห็น มีแต่คำพูดก่อนจากกัน
“จำเพลงวงหินเหล็กไฟที่แม่ชอบร้องได้ไหม เส้นชัย ไม่มาต้องไปหามัน รางวัล มีไว้ให้คนตั้งใจ ขวากหนามทิ่มแทงก็ผ่านพ้นไป โลกนี้ไม่มีอะไรได้มาง่ายดายใจสู้หรือเปล่าไหวไหมบอกมา…”
ท้อได้แต่อย่าถอย ถ้าวันใดท้อ ขอให้ลูกนึกถึงคนอีกนับหมื่นที่อยากมายืนตรงนี้แต่ไม่มีโอกาส…อีกสองเดือนแม่จะมาฟังคำตอบ
ก่อนหน้านี้แม่ไม่เคยคิดจะให้ลูกเป็นทหารเลยด้วยซ้ำ กระทั่งสถานการณ์การระบาดเชื้อโควิด19รุนแรง ทหารที่เคยใส่ชุดนักรบอาวุธครบมือเปลี่ยนมาใส่ชุดอวกาศมาฉีดพ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ มาช่วยลำเลียงผู้ป่วยทางบกและทางอากาศ ทหารช่างถูกส่งมาช่วยทำเตียงและสร้างโรงพยาบาลสนาม มีการตั้งศูนย์ส่งต่อช่วยเหลือผู้ป่วยภาพทหารนักรบสู้โควิดประทับอยู่ในใจแม่จนทุกวันนี้
แม่ชวนลูกไปลองสอบ ให้ลูกหาข้อดีของการเป็นทหารและการฝึกพละ ถ้าคิดออกจะได้รางวัล แม้เวลาเตรียมใจเป็นนักเรียนทหารจะสั้น แต่ลูกค่อย ๆ ได้คำตอบมาให้เป็นแรงหนุนแม่ จนเห็นข้อดีของการเป็นทหารบ้างแล้ว
แต่พละของลูกก็ยังไม่ดีเพราะอ่อนซ้อม วิ่งได้ 200เมตร ก็เป็นลม ว่ายน้ำก็ช้า ดึงข้อไม่ขึ้นเลย ลูกไม่อยากเรียนเตรียมทหารเพราะกลัวพละ
แม่เป็นโรคเอ็นข้อเข่าอักเสบ ขยับเข่าทีไรเจ็บจนน้ำตาร่วงทุกที ทุกครั้งที่ลูกซ้อมวิ่งแม่จะเดินย่องแย่งตามไปให้กำลังใจเสมอ เมื่อลูกวิ่งวนกลับมา จะได้เห็นแม่ยิ้มรออยู่
ลูกว่ายน้ำช้ามาก แม่บอกให้นึกถึงความสุขตอนที่เขาได้ลงสระน้ำครั้งแรกในชีวิต ให้เขานึกถึงตอนเล่นชักเย่อแล้วชนะได้เหรียญ
ทุกครั้งที่ท้อเหนื่อยร่างกายไปไม่ไหว จะมีแม่คนนี้คอยตบบ่าบีบมืออยู่ใกล้ๆ จำไว้ว่าแม่จะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ ไม่ว่าชนะหรือแพ้ก็ตาม
หลังส่งลูกรายงานตัวเข้าโรงเรียน แม่ปิดไฟแล้วนอนไม่หลับ ร้องไห้ทุกคืนสงสารลูกที่ยังไม่พร้อมทั้งจิตใจและร่างกาย คอยอ่านไลน์ของทางโรงเรียนให้รู้ว่า ลูกทำกิจกรรมฝึกอะไรบ้าง แม่ไลน์ส่งกำลังใจไปในห้องทุกวันว่า
“เข้มแข็ง อดทน สู้นะไอ้เพชรของแม่”
เมื่อวันเยี่ยมญาติมาถึง ลูกนำมาลัยมากราบพ่อกับแม่ เราสามคน
กอดกันด้วยความดีใจจนลืมร้องไห้ ลืมกังวลเรื่องที่ค้างคาใจอยู่ แม่ชิงถามลูกก่อนว่า
“วันนี้จะอยู่ต่อกับเพื่อนหรือจะกลับบ้านกับแม่ แม่เตรียมมาลาออกให้ลูกแล้ว”
ลูกตอบประมาณว่า
“ประสบการณ์ดี ๆ ที่หาไม่ได้จากบ้าน คือ โรงเรียน ผู้บังคับบัญชา พี่นักเรียนปกครอง และเพื่อน โดยเฉพาะเพื่อนที่กอดคอ กิน นอน หัวเราะ ร้องไห้ สู้ เหนื่อยหิว อึดถึกมาด้วยกัน
บ้านอาจมีพร้อมทั้งความรัก ความอบอุ่น พรั่งพร้อมด้วยความสุขสบาย อาหารที่อร่อย ที่นอนนุ่ม ๆ แอร์เย็นฉ่ำ แต่ที่บ้านยังขาดรสชาติชีวิต ให้ลูกผู้ชายตัวจริงได้เรียนรู้ ที่นี่มีความรักความผูกพันที่จะหยั่งรากลึกลงกลางใจนักเรียนเตรียมทหารทุกคน
ทุกก้าวบนเส้นทางสารพัดการขุด ไม่ว่าเครื่องหมาย หรือรุ่น ระบบเกียรติศักดิ์ทั้งหลายใด ๆ จะกี่ร้อยครั้งผมไม่เคยเดินเพียงลำพัง ผมมีเพื่อนร่วมเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ไปบนเส้นทางนั้นเสมอ
“วันนี้ผมยังกลับไม่ได้ครับ ต้องรอขุดจักรดาว รอขุดเสือคาบดาบ ขุดกระบี่ พร้อมเพื่อนก่อนครับ“
แม่ไม่รู้ตัวว่าโผดึงลูกมากอดตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้อีกทีก็ตอนน้ำตาแม่ไหลเปียกเสื้อลูกแฉะไปแถบนึง มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจอย่างที่สุด แม่รู้ได้ทันที ว่าลูกชายของแม่คนนี้มาถึงรั้วจักรดาวแล้ว
ในที่สุดเราแม่ลูกก็ได้เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์พร้อมกัน
มันสว่างจนสามารถมองเห็นรั้วจักรดาวอยู่ดรงหน้า รั้วนี้ช่างสวย งามสง่าและเปี่ยมด้วยพลังพร้อมจะสร้างความสามัคคี ความรู้ คุณธรรม ให้กับนักเรียนเตรียมทหารอย่างแท้จริง
นางรวีวรรณ บัวกอ ผู้ปกครอง นตท.พงศ์ปณต บัวกอ
ผู้ปกครอง นตท. ตอน 21เลขที่ 16
