ว่าที่ ร้อยตำรวจตรี ……………….
ผมโค้งคำนับ 1 ครั้ง แล้ว เดินหน้า สายตาจับจ้อง เพียงแพรแถบ ตามที่ ผู้หมวด ผู้กอง สอน ในระหว่างซ้อม
“ซ้าย ขวา ซ้าย เมื่อ เท้าขวา ก้าวที่ 4 แล้ว เท้าซ้าย ก็ ทรุดลง นั่งท่า อัศวิน มือทั้งสองข้าง สบัดลงข้างลำตัว ” ….จากนั้นยกมือขวา ขึ้น สบัดมือในท่า ที่เรียกว่า เอางาน มือซ้าย ขึ้นประครอง
สายตาคงจับจอง แค่ แพรแถบบนหน้าอก
เมือสัมผัสแรก ของมือ ที่สัมผัส โดน โลหะ สีเงิน ความรู้สึกเย็นวาบ และความประหม่า พุ่งเข้ามาในสมอง เต็มที่ …แต่ด้วยการฝึกกว่า 1 เดือน ทำให้ ทุกอย่างเป็นไป แบบ อัตโนมัติ เมื่อ ดันกระบี่ กลับ เข้าข้างลำตัว แล้วลุกขึ้น พร้อมก้าวถอยหลัง
ก่อนโค้งคำนับ อีกครั้ง นั้นเป็น ครั้งแรก ที่ผม ได้ เห็นพระพักตร์ แบบชัดๆ ไม่แปลกใจเลย ทำไมใครๆ ถึงได้ สอนให้ จับจองมองแค่ แพรแถบ ความรู้สึก ที่เรียก ว่า สตั้น สินะ!
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 9 ทรงประทับ อยู่ เบื้องหน้า พระราชทานกระบี่ ให้แก่ นักเรียนนายร้อยตำรวจ ผู้สำเร็จการศึกษา ชั้นปีที่ 4 จากโรงเรียนนายร้อยตำรวจ
ความรู้สึก ที่เข้ามาในสมอง ขณะนั้น คือ ไม่ว่า จะอย่างไร ในชีวิต จะรักษา ประชาชน และ ประเทศชาติของ พระองค์ท่าน ไว้ด้วยชีวิต ผมอยากจะหยุด เวลา นี้ไว้นานๆ หากแต่ทำได้แค่เพียง เก็บเอา ความรู้สึก ราว 8 วินาที นั้นให้อยู่ ติดตัวไป ตลอดชีวิต
4 ปีก่อนหน้านี้
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด หนึ่ง
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด สอง
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด สาม
ผม พร้อมเพื่อน ในรุ่น กำลัง โดนทำโทษ ในคืนวัน ขุดกระบี่สั้น ของนักเรียนนายร้อยตำรวจ ปีที่ หนึ่ง
เอาทำดีดี นักเรียน จะเอาไหม กระบี่ ถ้าทำได้แค่นี้ ก็ไม่ต้องไปทำอะไรกันแล้ว สั่ง แปดจังหวะ แค่ร้อยเดียว ทำดีดี
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด เก้าสิบเจ็ด
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด เก้าสิบแปด
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด เก้าสิบเก้า
เอา เลิกทำ ถ้าทำแบบนี้ นับใหม่ เริ่ม….
A :: อะไรหนัก หนา วะ!! (ผมแอบบ่นกับเพื่อนที่อยู่…ข้างๆ แบบ กระซิบ สุดๆ …)
B :: นี้เรา แปดจังหวะ มากี่ครั้งแล้วว้ะ
ไม่รู้ว่ะ กู ว่า สัก พัน คงได้แล้วมั้ง
B :: เรา ทนมาทำอย่างนี้กันเพื่ออะไร
ไม่รู้เลยว่ะ สอบก็ยาก เรียน ก็ยาก โดนทำโทษก็หนัก
เพื่อนอีกคน ก็ แอบกระซิบขึ้นมาอีกว่า…
D :: กูไม่รู้ว่ะ รู้แค่ กูอยาก รับ กระบี่จาก ในหลวง ประเทศเรา เหลือ แค่ 4 โรงเรียนนายร้อย แค่นั้นนะเพื่อน ที่จะได้รับจากพระองค์ท่าน
หลังจาก สิ้นเสียง ของเพื่อน คนนั้น ทำเอา เรี่ยวแรง ที่กำลัง หดหาย กลับมา มีแรง อีกครั้ง ผมยอมรับเลยว่า ในครั้งแรกๆ ที่อยาก เป็น นักเรียนนายร้อย ความคิด เพื่อ สังคม เพื่อ ประชาชน แทบไม่อยู่ใน หัว เลย สักครั้ง มีแต่เพียง อยากเป็นนักเรียนนายร้อยห้อยกระบี่ ก็แค่นั้น
หากแต่การ เวลา ผ่านไป การหล่อหลอม ของโรงเรียนนายร้อยตำรวจ การสั่งสอน จากรุ่นพี่ สู่รุ่นน้อง ทำให้ อุดมการณ์ ค่อยๆ ไหลเข้าสมอง คำว่าประชาชน คำว่า ประเทศชาติ ค่อยๆ ซึมซับ ความอดทนอดกลั้นจากการ โดน ทำโทษ เป็นเส
มือน บททดสอบ การ จะออกมาถูก โจมตีจากผู้เสียผลประโยชน์ต่างๆนาๆ แต่พวกเรา ต้องยืนหยัดทำ ในสิ่งที่ กฎหมายกำหนดไว้
และสิ่งสุดท้าย ที่ เป็นยิ่งกว่า คำสอน เป็นยิ่งกว่า ตัวอย่าง เป็นยิ่งกว่า รากลึกที่ฝังไว้ในหัวใจ นักเรียนนายร้อยทุกคนคือ กระบี่ และ พระบรมราโชวาท ที่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงพระราชทานให้แก่ นักเรียน นายร้อยหลายๆ รุ่นติดต่อกันเป็นระยะเวลาหลายสิบปี แม้บางโอกาส พระวรกายจะไม่อำนวย พระองค์ท่านยังคงตั้งพระทัย จะเสด็จมาเพื่อ พระราชทานกระบี่ด้วยพระองค์เอง ในทุกๆ ปี
สิ้นเสียง เพลงสรรเสริญพระบารมี พวกเรา โค้งคำนับ อีกครั้ง ก่อน ชำเลืองมองเห็นพระองค์ท่าน ค่อยๆ เสด็จออกจาก ศาลาดุสิตดาลัย พระตำหนักจิตรลดารโหฐาน ความปราบปลื้มปิติ ยินดี ที่ไม่อาจจะบรรยาย ออกมาเป็นตัวอักษร ได้หมด ยังคง วนเวียน อยู่ภายใน ร่างกาย จวบจนทุกวันนี้ และคำ ปฏิญาน ต่อหน้า พระพักต์ ในวันนั้น ที่ผม แอบ ปฏิญานในใจ คนเดียว ผมจะยังคง ยึดถือมั่น ตลอดไป
“ข้าพระพุทธเจ้า จักรักษา ประชาชน และประเทศชาติของพระองค์ท่าน ไว้ด้วย ชีวิต”
