พูดถึงเรื่องกลโกงในวงการกีฬามีให้เห็นกันอยู่แทบทุกชนิดครับ อย่างที่เพิ่งเห็นกันจะๆก็ซีเกมส์ครั้งล่าสุดที่ประเทศเจ้าภาพมาเลเซียทำกันแบบไม่มีเม้มกันเลย
ส่วนเทนนิสก็มีอยู่บ่อยๆ แต่มักเป็นเลเวลล่างๆ ระดับเร่ิมต้นฟิวเจอร์เงินรางวัล 15,000 ดอลล่าร์สหรัฐฯ ส่วนพวกรายการจูเนียร์ไอทีเอฟก็มีครับ ทั้งระดับอาชีพหรือจูเนียร์ส่วนใหญ่ฝ่ายจัดการแข่งขันจะไม่มีกรรมการตัดสินจะให้ผู้เล่นนับแต้มกันเอง เอาสปิริตนักกีฬามาเป็นตัวชี้วัด
นักเทนนิสบ้านเราแทบทุกคน โดยเฉพาะเยาวชนจะมีปัญหาเวลาลงขันในแมตช์ที่ต้องนับแต้มกันเองครับ เพราะตอนแข่งในบ้านเราทุกทัวร์นาเมนต์จะมีกรรมการตัดสิน แม้จะผิดพลาดไปบ้างก็เป็นคำชี้ขาด ขานผิดหลายๆครั้งยังพอประท้วงได้บ้าง แต่ในต่างประเทศส่วนใหญ่จะไม่มีกรรมการ เช่นที่อินเดีย จีน ไต้หวัน หรือฮ่องกง ที่สำคัญประเทศเหล่านี้ขึ้นช่ือเรื่องกลยุทธวิธีเอาชนะคู่แข่งด้วยการขานแต้มเข้าข้างตัวเอง
ล่าสุดลูกชายผมเดินทางไปแข่งรายการจูเนียร์ไอทีเอฟเกรด 3 ที่กวางโจว ประเทศจีน โดนกับตัวเองเต็มๆ รอบแรกเจอกับนักหวดเจ้าถิ่น ก่อนแข่งลูกชายผมรู้อยู่เต็มอกว่า การลงแข่งโดยไม่มีกรรมการตัดสินเป็นเมตช์ที่ยากเสมอ ก่อนแข่งเลยใช้วิธีดักคอบอกกับคู่ต่อสู้ว่า อยากให้เล่นกันแฟร์ๆนะ โชคดีนักหวดจีนรายนี้ไม่ใช่นักกีฬาอย่างว่า เชตแรกเล่นกันแบบสูสีเราชนะไป 7-5 เซตสองเสิร์ฟได้ดีขึ้น อีกทั้งคู่ต่อสู้เล่นพลาดเองเยอะเลยชนะไป 6-1
แต่ไฮไลท์อยู่ที่รองสองครับ หรือรอบ 16 คนสุดท้ายต้องไปเจอกับนักหวดฮ่องกง ที่รอบแรกล้มเต็ง 8 มาได้แบบมีข้อกังขาเรื่องการขานแต้มเข้าข้างตัวเอง ตอนแข่งก็ลงเล่นคอร์ตติดกับลูกชาย เมื่อผลออกมาเขาเป็นฝ่ายชนะและตามสายการแข่งขันเราต้องไปเจอกับนักหวดฮ่องกงรายนี้
ลูกชายก็เตรียมรับมือไว้อย่างดี อย่างแรกใช้แผนเดิม คือเสนอข้อตกลงว่าเล่นกันแฟร์นะ แต่พอลงแข่งขันแต้มสำคัญที่เราตีลงขานออกตลอดครับ ย่ิงตอนเล่นไทเบรกเซตแรกเห็นได้ชัดมาก
สรุปคือลูกชายผมโดนโกงครับ สุดท้ายทนไม่ไหวต้องเรียกกรรมการชี้ขาดมาดู แต่เขามีเทคนิคครับ เพราะการชี้ขาดของกรรมการเขาจะให้ประโยชน์กับคนที่อยู่ใกล้ลูกมากที่สุด นั่นหมายถึงถ้าขานแต้มอยู่ในฝั่งตัวเองจะได้เปรียบทุกแต้ม ลูกลงห่างเส้นเป็นฟุตขานออก กรรมการยังยกประโยชน์ให้จำเลยเลย แต่ถ้ามีกรรมการนั่งดูสักเกมส์สองเกมส์ก็จะเล่นอีกอย่าง แบบหนังคนละม้วนเลย พอกรรมการย้ายไปดูคอร์ตอื่นก็กลับมาเล่นตุกติกเหมือนเดิม
จบเซตแรกลูกผมแพ้ไทเบรก 6-7(8) เซตสองเล่นกันสูสี เซตสองโดนโกงท้ายเซตแพ้ไปอีก 4-6 เล่นเอาหัวเสียชนิดที่เกือบตบะแตกไปเหมือนกัน หลังจบแมตช์ผมได้แต่ปลอบใจว่าเราทำดีที่สุดแล้ว ประเมินตัวเองถือว่าเล่นดีแล้ว แต่แพ้เพราะเรามีสปิริตความเป็นนักกีฬามากเกินไป ยึดติดคำว่า “รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย” มากเกินไป
ถามว่าลูกชายผมรู้วิธีแก้เกมส์นักกีฬาประเภทนี้หรือไม่….ตอบตรงๆว่ารู้ครับ และรู้มานานแล้วด้วย เพราะเคยโดนแบบนี้มา 4-5 ครั้งแล้ว ขนาดได้เบรกแล้วคู่ต่อสู้เถียงว่าเกมส์ยังไม่จบก็เคยโดนมาเต็มๆแล้ว ก่อนแข่งรุ่นพี่ และโค้ชแนะกลยุทธในการแก้เผ็ดนักกีฬาขี้โกงเอาไว้คล้ายๆกันซึ่งไม่ได้หมายความว่าสอนให้เราโกง แต่มันเป็นวิธี
ท่ีใช้ได้ผลจริงๆก็คือถ้าเราโดนโกงให้เขาคืนทันทีทันควัน
ยกตัวอย่างหากคู่ต่อสู้ขานออกทั้งๆที่ลูกลงในเส้น แต้มต่อไปลูกมาตกในฝั่งเราก็ให้ขานออกบ้าง เอาคืนกันซึ่งหน้าตาต่อตาฟันต่อฟัน และต้องเอาให้เจ็บแสบกว่า คือขานลูกกลางคอร์ตเป็นลูกออกไปเลย ถ้าฝ่ายตรงข้ามประท้วงก็ถามกลับไปว่าจะเล่นกันแฟร์ๆ หรือจะเล่นตุกติก สุดท้ายถ้าคู่ต่อสู้ไม่ยอมเลิก ก็ต้องพึ่งกรรมการมานั่งตัดสินชี้ขาดจนจบ ทีนี้พวกขี้โกงก็จะทำอะไรไม่ถนัด ถึงตรงนั้นถ้าเราแพ้ก็ถือว่าแพ้ในเกมส์กีฬา ไม่ใช่แพ้เพราะโดนโกง
แต่พอถึงสถานการณ์จริงในสนามลูกผมไม่เคยเอาตัวรอด เมื่อต้องเจอนักกีฬาประเภทนี้ได้เลยสักครั้ง ถามว่าทำไมถึงโดนโกงซ้ำซาก ก็เพราะลูกผมทำอย่างที่คนอื่นเขาทำกันไม่เป็นครับ แต่ผมเช่ือว่าสักวันหนึ่ง เมื่อลูกเราโตขึ้นได้เรียนรู้ประสบการณ์การเอาตัวรอด เขาจะผ่านจุดนี้ไปได้ในแบบฉบับของตัวเองครับ
————————————————
เดอะวินเนอร์
